Πρωτοπρεσβύτερος Κυριάκος Μανέττας: Αφιέρωμα τιμής στον αξέχαστο Μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνα Συνοδινό

Rodiaki NewsRoom

36 χρόνια από την οσιακή κοίμησή του (29-4-1988)–(29-4-2024)

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Κυριάκος Αναστ. Μανέττας
Κληρικός-εκπαιδευτικός, εφημέριος Ιερού Ναϋδρίου Αγίας Ειρήνης-Τριών Ιεραρχών Παν/μίου Αιγαίου Ρόδου

Συμπληρώνονται τη Μεγάλη Δευτέρα (29 Απριλίου) 36 χρόνια από την κοίμηση του Μεγαλοπρεπούς Μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνα Συνοδινού. Ο ανελέητος χρόνος τρέχει ασταμάτητα και συνεχόμενα.

Πίσω του αφήνει νωπές αναμνήσεις, που γίνονται βιώματα, κρατούν ολοζώντανες εικόνες γεμάτες μουσικές, αρώματα, γεύσεις και προπαντός ασύλληπτες και αξέχαστες προσδοκίες. Θεέ μου πώς περνά στ’ αλήθεια ο χρόνος.

Φεύγουν τα παλαιά, μαζί τους και ο άνθρωπος, έρχονται τα καινούρια μαζί τους και οι νέες γενεές, εισαγωγικό μου κομμάτι γραφής του λόγου. Ήθελα να επισημάνω ότι τίποτα δεν υπήρξε ικανό στα 36 χρόνια, να αλλάξει τον σεβασμό, τον θαυμασμό και την απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη στον Μητροπολίτη Ρόδου και πνευματικό μου πατέρα Σπυρίδωνα Συνοδινό.

Τον Ιεράρχη με προσόντα και προσφορά που ήδη πέρασε σε χρυσή σελίδα στη νεώτερη Εκκλησία και ιστορία και όχι μόνον.

Από τον Απρίλιο, Κυριακή των Βαΐων του 1951 μέχρι 29 Απριλίου 1988, η ποιμαντορία του υπήρξε σταθμός προβολής της Ρόδου και της Δωδεκανήσου, αφού ανήκαν στη Μητρόπολη Ρόδου τότε και η Σύμη, η Χάλκη, η Τήλος, η Νίσυρος και το Καστελλόριζο. Εμβληματικός και σύγχρονος, πολυεδρική προσωπικότητα μαζί με τη βιβλική μορφή του ανεκτίμητου Θησαυρού πνευματικής ακτινοβολίας, του αείμνηστου πρωτοσυγκέλου Αλεξάνδρου Θεοδωρακόπουλου, λάμπρυναν για σχεδόν 40 χρόνια την τοπική μας εκκλησία και προέβαλαν τον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Τότε με Πατριάρχη Κων/πόλεως Αθηναγόρα και τον μετέπειτα Αγιοπνευματικό του τέκνο Δημήτριο. Δεν υπάρχει μέρος, χωριό, ναός, μοναστήρι που να μην φέρουν στη σκέψη μου μνήμες αλησμόνητες. Δυστυχώς δεν τις ζούμε σήμερα.

Εμείς γνωρίσαμε, ζήσαμε και νοσταλγούμε. Τα νέα παιδιά δεν έχουν παρόμοιες εμπειρίες και ανάλογα βιώματα. Όλα μεταλλαγμένα, αλλιώτικα χωρίς τη χαρά που νιώσαμε στα παιδικά μας χρόνια. Αισθανόμενος αυτή την ξεχωριστή, για την πνευματική μου ζωή, εμπειρία γράφω όπως συνηθίζω πάντοτε αυτά που η ψυχή και το είναι μου έχουν βιώσει.

Ο Απρίλιος μήνας μού στέρησε δύο μορφές εμβληματικές και καθοριστικές στη ζωή μου. Την τιμημένη, αφοσιωμένη και ξεχωριστή μάνα μου, τη μανάκριβη Μαρία Μανέττα, το γένος Βεργωτή που κοιμήθηκε στης 25 Απριλίου του 1996 σε ηλικία 60 χρονών και κλείνει φέτος 29 χρόνια από την κοίμησή της.

Πόσο μου λείπει η μυρωδιά της, η αγκαλιά της, που κούρνιαζα μικρό παιδί, όταν χάσαμε τον πατέρα μου και μόλις 34 χρόνων έμεινε χήρα, προστάτης και σηματοδότης της ζωής μας. Το βλέμμα της, η νοικοκυροσύνη, η στάση της ζωής της, η τιμιότητα του ήθους μα προπαντός η αξιοπρέπειά της.

Μαζί της φεύγοντας πήρε και τη γυναίκα που δεν συναντάς εύκολα στην εποχή μας. Την αφοσίωση, τη στοργικότητα και την ανιδιοτελή, άνευ όρων και ορίων, προσφορά στην οικογένεια και τα παιδιά της. Μάνα μου αιωνία σου η μνήμη και αξέχαστη.

Το δεύτερο πρόσωπο και αυτό τον Απρίλιο είναι η μορφή του Μακαριστού μου και Αξέχαστου Πνευματικού πατέρα Μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνα Συνοδινού που εκοιμήθη στης 29 Απριλίου 1988. Δεν υπάρχουν λέξεις ούτε λόγια, τα εξάντλησα σε ομιλίες, σε άρθρα, σε μνημόσυνα, σε πράξεις τιμής και σεβασμού ανάλογα στην ιερή του μνήμη.

Άρχοντας, μία βιβλική μορφή, ένας αξιοσέβαστος Ιεράρχης. Κάθε χρόνο όπως και φέτος την Κυριακή των Βαΐων, που ήλθε στη Ρόδο, τελείται επίσημο μνημόσυνο στη μνήμη του, όπως και στη μητέρα μου. Γνωρίζει καλά, γιατί το εισπράττω, ότι η σχέση μου είναι ακλόνητη και σταθερή.

Ο γιος μου, Σπυρίδωνας Μανέττας που έχει το όνομά του, μου θυμίζει την παρουσία του, είναι παντού και πάντοτε η αναφορά μου, είναι το στήριγμά μου στο κάθε βήμα της ζωής και της διακονίας μου. Παρά τους διωγμούς, τις ταπεινώσεις, την εσκεμμένη περιφρόνηση που συνεχίζω να εισπράττω, εκείνος με εμπνέει και με στηρίζει από το ουράνιο στερέωμα.
Αιωνία σου η μνήμη και σε ευχαριστώ για όλα. Αμήν.