Λευτέρης Γλεντής: Χρηματοδοτικά εργαλεία για τις μεγάλες τουριστικές επενδύσεις, ο ρόλος του ΤΕΕ

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Λευτέρης Γλεντής
Μηχανολόγος-Μηχανικός

Από την εισήγηση τού Λευτέρη Γλεντή, μηχανολόγου -μηχανικού σε ημερίδα του ΚΚΕ για τον χωροταξικό-πολεοδομικό σχεδιασμό:

«Για την εφαρμογή των πολιτικών της, η Ε.Ε. χρησιμοποιεί διάφορα χρηματοδοτικά εργαλεία ενίσχυσης των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, φυσικά με τα χρήματα που εισπράττει από τους λαούς της Ευρώπης άρα και τον ελληνικό λαό.

Τα προγράμματα αυτά επιδέξια διαμορφωμένα, με εύηχους τίτλους, οι οποίοι ακουμπούν σε έγκαιρα διαμορφωμένες ευαισθησίες της κοινωνίας εμφανίζονται να εξυπηρετούν «πραγματικές» ανάγκες, ανεξάρτητα της ταξικής θέσης των ανθρώπων.

Ταυτόχρονα, η όποια προβολή στα site τους για τα διάφορα προγράμματα χρηματοδότησης χαρακτηρίζεται σαν «εργαλείο πληροφόρησης και ενημέρωσης της κοινωνίας των πολιτών και των φορέων της».

Σκοπός βέβαια, είναι πάντα τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και η μεθοδευμένη προσπάθεια για την παράταση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Τέτοια εργαλεία είναι:
Το ΕΣΠΑ 2021-2027 με κατευθύνσεις:
Η εξυπνότερη Ευρώπη, όπου συνδέει την τεχνολογία με την παραγωγή και την εξωστρέφεια, έστω κι αν δεν υπάρχει πλέον πολλή παραγωγή, παλιότερα η κατεύθυνση λεγόταν η μωρά Ευρώπη.

Η πιο πράσινη Ευρώπη, όπου αναφερόμαστε σε μαζική και άναρχη εγκατάσταση μονάδων ΑΠΕ, ηλεκτρικών αυτοκινήτων και ηλεκτρικών συσκευών κ.ά. την ίδια στιγμή που η Ευρώπη καίγεται, διψάει και κακοποιεί περιοχές Natura.

Η πιο συνδεδεμένη Ευρώπη, με αργό πανάκριβο ίντερνετ, πλοία φαντάσματα που επανέρχονται να μας στοιχειώσουν, δρόμους καρμανιόλες, και τρένα φέρετρα

Η πιο κοινωνική Ευρώπη, η οποία μάλλον αναπολεί τα πιστοποιητικά φρονημάτων, προωθεί τη διάλυση του ΕΣΥ, ξεπατώνει τα εργασιακά δικαιώματα, και σφιχταγκαλιάζει μέχρι ασφυξίας όλες τις διαφορετικότητες, στραγγαλίζοντας όλους τελικώς με την καθημερινότητα που έχει διαμορφωθεί.

Η Ευρώπη κοντά στους πολίτες, όπου σαν πολίτες νοούνται μόνο οι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Για όλα αυτά τα ωραία και ωφέλιμα στο ΠΠ ΝΑΙΓ 2021-2027 θα διατεθούν γύρω στα 285,4 εκ. ευρώ.

Ειδικά για την αγροτική παραγωγή μας, ο αγρότης ΑΕ (όχι αυτός που ιδρώνει στα χωράφια) θα ενισχυθεί από το Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, όσο εισάγουμε φθηνά αγροτικά προϊόντα από τρίτες χώρες που δεν πληρούν ούτε με το 1/3 των υποχρεώσεων που επιβαρύνουν τον παραδοσιακό εργάτη (περιβαλλοντικές, υγείας κ.λπ.).
Το Ελλάδα 2.0 Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (Ταμείο Ανάκαμψης), από το οποίο δεν θα δει ούτε ένα ευρώ όποιος τύχει και διαβάσει αυτό το άρθρο, μπέσα.

Ο πακτωλός των χρημάτων αυτών λοιπόν, έχει αρχίσει να ρέει στους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους, με επιπλέον «μπόνους» για το κεφάλαιο την προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των χρηματοδοτήσεων είναι η Μαρίνα Ρόδου, η οποία το τελευταίο διάστημα αποτελεί «τοπόσημο των μεγάλων σύνθετων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στη Ρόδο», με προϋπολογισμό 9.955.176,00 € και ποσοστό ενίσχυσης 94,82%, παρά τις αντιδράσεις οι οποίες έχουν εκφραστεί.

Μακάρι να διέθεταν έστω τα μισά για την ανάπλαση της περιοχής και τη σύνδεσή της με τη Μαρίνα.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός της υποστήριξης τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τα τοπικά επιμελητήρια, (παρακολουθήσαμε όλοι τις «κωλοτούμπες» των τοπικών προέδρων των επιμελητηρίων ακόμα και του ΤΕΕ) και της τοπικής διοίκησης, των προκλητικών συντελεστών δόμησης για την κατασκευή Φαραωνικών διαστάσεων κτισμάτων γράφοντας στα «παλιά τους τα παπούτσια» τις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων και της Ρόδου.

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι τουριστικές επενδύσεις μπορούν να αντλήσουν κεφάλαια άμεσα με τη μορφή χρηματικής ενίσχυσης μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων επιδοτήσεων, τα οποία μπορεί να αφορούν σε οτιδήποτε, από ψηφιακό μετασχηματισμό και πράσινη ανάπτυξη μέχρι προγράμματα ένταξης και συμπερίληψης, μέσω του αναπτυξιακού νόμου είτε σε εξαιρετικές περιπτώσεις μέσω τραπεζικού δανεισμού ο οποίος συνεχώς ανακυκλώνεται χωρίς να γίνεται ποτέ απαιτητή η εξόφλησή του.

Η έμμεση άντληση κεφαλαίων γίνεται μέσω της χορήγησης φοροαπαλλαγών, επιδότησης τόκων δανείου, επιδότησης ασφαλιστικών εισφορών και μισθοδοσίας, παραχώρησης δημοσίων εκτάσεων και αλλαγών της υφιστάμενης εργατικής και πολεοδομικής νομοθεσίας.

Επί πλέον μορφή έμμεσης χρηματοδότησης, είναι η ανάληψη εκ μέρους της πολιτείας του κόστους κατασκευής συντήρησης και λειτουργίας των έργων υποδομής τα οποία γίνονται απαραίτητα, προκειμένου να μπορεί να εξυπηρετηθεί μια τουριστική επένδυση φαραωνικών διαστάσεων, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις ενδέχεται να ξεπερνάει σε μέγεθος κάποιον υφιστάμενο οικισμό της περιοχής, τέτοιου είδους έργα μπορεί να είναι δίκτυα αποχέτευσης, ύδρευσης, οδοποιίας, ηλεκτροφωτισμού, λιμενικών εγκαταστάσεων, αεροδρομίων κ.λπ.

Τα επιχειρήματα, από τα παπαγαλάκια του συστήματος, για να διαμορφώσουν θετική εικόνα όλων αυτών των κινήσεων ότι δηλαδή οι μεγάλες τουριστικές επενδύσεις αναβαθμίζουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων των περιοχών όπου αυτές πραγματοποιούνται, δημιουργούν θέσεις εργασίας κλπ βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα επιμένει να αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.

Η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής αφενός είναι αποτέλεσμα του υπέρ εξειδικευμένου σχεδιασμού, ο οποίος στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στην εξυπηρέτηση της επένδυσης και όχι της ευρύτερης περιοχής, αφετέρου στερούνται πόροι από άλλα έργα υποδομής, τα οποία είναι απαραίτητα για την ασφαλή και ποιοτική διαβίωση του τοπικού πληθυσμού.

Η απόκλιση αυτή μεταξύ προπαγάνδας και πράξης είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του καπιταλισμού στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, τον οποίο βιώνουμε και ξεπερνάει σε αγριότητα τις προβλέψεις του Μαρξ, εισερχόμενος σε δυστοπικές καταστάσεις που μοιάζουν βγαλμένες από μυθιστόρημα του Κάφκα, τον οποίο φαίνεται ότι έχει σε μεγάλη εκτίμηση η Ε.Ε.

Μία Ευρωπαϊκή Ένωση που παρέχει σε κεντρικό επίπεδο όλα τα επενδυτικά εργαλεία, τα οποία βαφτίζει με πολύ συμπαθητικά ονόματα προκαλώντας ασφάλεια και αισιοδοξία για το μέλλον όταν τα ακούς, όπως “Δίκαιη Αναπτυξιακή Μετάβαση” ή “Ανθρώπινο Δυναμικό & Κοινωνική Συνοχή αλλά σου προκαλούν πανικό και απόγνωση, όταν διαβάζεις την ανάλυσή τους, καθώς διαπιστώνεις ότι θα διατεθούν για την αγορά ταμειακών μηχανών, γυψοσανίδων, κλιματιστικών και επιμορφωτικών προγραμμάτων τύπου «σκοιλ ελικίκου».

Σε επίπεδο μικροκλίμακας το «παράδοξο» των επιβλαβών επενδύσεων μπορεί να εξηγηθεί από την προσαρμογή της νομοθεσίας στις κατευθύνσεις της Ε.Ε., τη διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών, την υποστελέχωσή τους, τη μεταφορά αρμοδιοτήτων στην ευθύνη του πολίτη (μηχανικού και ιδιώτη).

Σήμερα εγκρίνονται και χρηματοδοτούνται επενδύσεις, απευθείας από υπουργεία, χωρίς καν τη γνώση των τοπικών υπηρεσιών, με τη γνωμοδότηση σε ορισμένες περιπτώσεις των τοπικών φορέων, χωρίς να ζητείται η ουσιαστική γνώμη των τοπικών κοινωνιών και σε ορισμένες περιπτώσεις να μην ενημερώνονται καν.

Η πολιτική «τα πάντα για το κεφάλαιο» έχει οδηγήσει στην ουσιαστική κατάργηση του δημοσίου χώρου για τον λαό, μέσω κατάληψης από τις επενδύσεις.

Έχει καταστήσει τα πάντα, από υγεία, νερό, ενέργεια, δημόσιους χώρους, υποδομές, οδούς, χώρους στάθμευσης κ.λπ. ένα ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα, το οποίο δεν καλύπτει ούτε τις βασικές ανάγκες.

Βλέπε ακροατή τις συστηματικές διακοπές ηλεκτροδότησης και ύδρευσης των νοικοκυριών, την ανυπόφορη δυσοσμία από τα υπερφορτισμένα αντλιοστάσια του δικτύου αποχέτευσης, τη κατακόρυφη αύξηση των τροχαίων δυστυχημάτων, την ανεξέλεγκτη στάθμευση οχημάτων και όλα όσα απολαμβάνουμε καθημερινά.

Επειδή η ευθύνη για τη χρεοκοπία των κρατών, το ξεγύμνωμα των πόλεων από πλημμυρικά φαινόμενα, την καύση των δασών, τη βύθιση των πλοίων, τη σύγκρουση των τρένων και γενικά όλων των δεινών έχει μετατοπιστεί από τη «θέληση του θεού» στην ατομική ευθύνη, θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου να επισημάνω τον κίνδυνο για τη χαλαρή ψήφο και την αποχή, με το πρόσχημα ότι όλοι είναι ίδιοι.

Γιατί όλοι δεν είναι ίδιοι, γιατί η συγγένεια και η φιλική σχέση δεν είναι κριτήριο επιλογής υποψηφίου, γιατί το κόμμα το οποίο δεν θα λάβει την πλειοψηφία μπορεί να κάνει τη διαφορά, έστω και μέσα σε μία αντιδραστική και πολεμοκάπηλη Ε.Ε.

Ας μην λησμονούμε λοιπόν, ότι η μεγαλύτερες εργατικές κατακτήσεις, τις οποίες απεμπολούμε σήμερα, κερδήθηκαν μετά την Οκτωβριανή υπό τον φόβο της αστικής τάξης, ότι ο λαός θα αναζητήσει τη σωτηρία στον σοσιαλισμό.
Η ενίσχυση λοιπόν του ΚΚΕ είναι μονόδρομος.»