Φίλιππος Ζάχαρης: Ίχνη στα βάθη του χρόνου

Φίλιππος Ζάχαρης

Οι διάττοντες αστέρες χάνονται στην πορεία του χρόνου αλλά πίσω τους αφήνουν ίχνη που θα πρέπει να ακολουθήσει κανείς όσο διαρκεί η ζωή. Μπορεί από ένα σημείο και μετά να μην αρκούν οι λέξεις για να περιγράψουν το συναίσθημα, ίσως οι αναμνήσεις να θολώνουν το τοπίο και να αχνοφέγγουν στη σκιά της λησμονιάς, εντούτοις το θαύμα της ζωής συνεχίζεται αδιάκοπα και σε πείσμα όλων όσων έχουν βαλθεί να κακοποιήσουν τη σημασία του να ζει κανείς ανέμελα αλλά κυρίως με αξιοπρέπεια.

Αυτά είναι στοιχεία που πρέπει να τα λάβουμε υπόψιν και δη σε διάρκεια, καθώς η ζωή η ίδια είναι κάτι ασύλληπτο και άγνωστο.
Όσο λοιπόν απουσιάζουν αυτοί που την ομορφαίνουν, τόσο η ομορφιά πρέπει να επιζητείται και να επιδιώκεται από αυτούς που έχουν μάθει να ζουν με ευγένεια και υπερηφάνεια για το γεγονός ότι μπορούν ακόμη και μοιράζονται τα συναισθήματά τους αλλά πάνω απ΄όλα συνεχίζουν να ζουν.

Μέσα στο παιχνίδι της ζωής όμως είναι και οι κακές πλευρές, η ιδιοτέλεια, ο εγωισμός και η φιλαυτία, η μεταμφίεση και η υποκρισία των συμπεριφορών για να πετύχει κανείς αναίμακτα τους στόχους του.

Πάραυτα, το παιχνίδι της ζωής συνεχίζεται με άγνωστους όρους, για τον απλό λόγο ότι η ίδια η ζωή σημαίνει πολλά ταυτόχρονα παιχνίδια μαζί, στον εσωτερικό αλλά και εξωτερικό κόσμο. Κανείς δεν είπε πως από το ξεκίνημα της ζωής θα ήταν όλα ευοίωνα και με θετική αύρα, αυτό που παλεύουν να αποκτήσουν οι άνθρωποι μέσα στην απελπισία τους από τις αρνητικές συμπεριφορές.

Δεν είπε όμως και πόσο περίπλοκες θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις λόγω του τρόπου της ζωής, των συνθηκών και των γεγονότων, όλων αυτών που εκτυλίσσονται καθημερινά και προκαλούν αυτή την δυσφορία της δυσμορφίας του ζωτικού χώρου που κατά βάθος πρόκειται απλά και μόνο για μια ανθρώπινη πλευρά που θέλει μια υλική επιβίωση, επειδή έπαψαν να υπάρχουν όσοι σοβαρά την αμφισβήτησαν και επειδή το ίδιο το κατεστημένο που λέμε συχνά, έχει επιβάλει τη λήθη αλλά και την ευτέλεια για την αποτροπή της όποιας ενδελεχούς έρευνας.

Αβοήθητοι δηλαδή οι άνθρωποι παραμένουν εγκλωβισμένοι στη φυλακή του χαρακτηρισμού της ίδιας της ζωής ως μη σύνθετης και επιδερμικής, πως με αστεία και ανέκδοτα μπορούμε να ζούμε, πως με γλέντια, πανηγύρια και γιορτές μπορούμε να διοχετεύουμε την ενεργητικότητά μας από παιδιά μέχρι την ενηλικίωση και την όποια στημένη ωριμότητα.

Το αποκαλούν αυτό πραγματικό νόημα της ζωής, με τη χαρακτηριστική φράση «ότι προλάβουμε, ό,τι πιούμε και φάμε», αναδεικνύοντας με τον πλέον αδίστακτο τρόπο πως η ζωή είναι το κάθε τι πέραν της εμβάθυνσης των εννοιών.

Οι άνθρωποι όμως που περνούν ως διάττοντες αστέρες και κάνουν αυτό το πράγμα, εμβαθύνουν δηλαδή τις έννοιες και τις λέξεις, δεν φοβούνται να αυτοσαρκαστούν ακόμη και αν συλλάβουν τον εαυτό τους να αναλίσκεται σε ανοησίες, δεν διστάζουν να προχωρήσουν παραπέρα και εκτός του χρόνου που θα σπαταλήσουν με τη σκέψη, από ένα σημείο δηλαδή και μετά χάνουν την αίσθησή του και αυτός ο χρόνος γίνεται αντιληπτός μόνο από την αστρόσκονη και την αχνή και τρεμάμενη φωτεινότητα, πλησιάζοντας προς ένα πιθανό τέλος, που αποτελεί και πάλι μια αρχή, γιατί δεν υπάρχουν βεβαιότητες σε τούτη τη ζωή και πολύ περισσότερο στο Σύμπαν.

Δεν μας προξενούν θαυμασμό τα πεφταστέρια; Δεν μας γοητεύει η κρυφή τους πορεία που βάσει του δικού μας χρόνου φαντάζει σύντομη;
Ε λοιπόν, ναι, είναι αλήθεια πως αυτό το φαινόμενο των ανθρώπων που περνούν από τη ζωή μας στιγματίζοντας τη σκέψη μας, μοιάζει πολύ με την εικόνα των άστρων που χάνονται και αφήνουν πίσω τους ίχνη που κάποιοι κάποτε θα τα ακολουθήσουν.

Και επειδή δεν είναι όλα παραμύθια και ο Κόσμος κρύβει μυστικά – όχι ο επίγειος κόσμος – καλό θα ήταν να πάρουμε τον δρόμο των ανθρώπων αυτών που ακολούθησαν τη σκέψη και να σκάψουμε βαθιά για να ανασύρουμε ολοένα και περισσότερα από τον εαυτό μας και τη σχέση του με αυτό που ζει.
Κανένας δεν θα μας υποδείξει ποτέ ποιο άστρο είναι το πιο φωτεινό, ποιος πλανήτης κομίζει παραδείσους και διαχρονικές χαρές.

Δεν είναι η ζωή ένα φαινόμενο που κατακτάται με τσιτάτα, ιδεολογίες ή απλή και λιτή περίσκεψη. Είναι ένας διαρκής συλλογισμός για το Είναι και το Μηδέν, για το Όνειρο και τη Φαντασία, την Ελπίδα και την Προσδοκία.
Άλλοι επιλέγουν τους ναούς για να προσευχηθούν παρακαλώντας τον Θεό να μην τους πάρει τα πρόσωπα που αγαπούν. Άλλοι απλά κάνουν δεήσεις στο Άγνωστο και άλλοι αναζητούν τις χαμένες προσωπικότητες και τα πρόσωπα που τους στιγμάτισαν.

Η εικόνα όμως μένει ή ίδια όσο και αν αλλάζει η ζωή. Το ότι δηλαδή πάντα θα υπάρχουν και ηθικά διδάγματα και θεωρίες για την Ύπαρξη. Πάνω απ΄όλα όμως ίχνη και αναμνήσεις συνταύτισης με το επονομαζόμενο Υπερπέραν, με το Επέκεινα.
Κάποιοι τα προσέγγισαν όλα αυτά εννοιολογικά, καταπονήθηκαν για να μας τα παρουσιάσουν.

Ήταν αυτά τα φωτεινά άστρα που στο πέρασμά τους έλουζαν στην αρχή με εκτυφλωτικό φως το διάστημα, που αποκρυπτογραφούσαν τα μυστικά και άνοιγαν τα μυστικά περάσματα, για να σβήσουν στο κατόπιν επειδή ο γήινος κόσμος είναι πεπερασμένος.

Τρόπον τινά όμως, είναι πάντα εδώ και το εκδηλώνουν παρά το φαινομενικό σκοτάδι. Γιατί και αυτό δεν είναι μόνιμο όπως και η ίδια η ζωή. Γιατί πάντα υπάρχει φως σε κάποιο χρονικό σημείο.
Γιατί πάντα ένας διάττοντας αστέρας θα διασχίζει το Άπειρο και κάποιοι θα τον βλέπουν και θα τον ακολουθούν με τη ματιά τους μέχρι να σβήσει και να χαθεί.

Πάντα κάτι μεγάλο θα ξεκινά και κάτι θα χάνεται στη χρονικό αχνοφεγγιά, αφήνοντας όμως πίσω ίχνη που λειτουργούν ως σπέρματα και αφορμές για βαθιά περισυλλογή σε τούτο τον απερίσκεπτο κόσμο. Που πάντα είναι προσωρινός στην ιστορία της μεγάλης σκέψης.