Αγαπητός Ξάνθης: Γιάννης Αντετοκούνμπο- Η Εθνική, ο Γιάννης και η νέα σελίδα του Ελληνικού Μπάσκετ

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, αρχιτέκτονας

Όλη η Ελλάδα απολαμβάνει την Εθνική μπάσκετ. Για εμάς που ζήσαμε τις ημέρες του «Γκάλη» το ’87, έρχονται μνήμες από το παρελθόν. Η Ελλάδα σε ανάταση, η Ελλάδα στα μπαλκόνια. Λίγες φορές, αλλά σημαντικές για μια χώρα που δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεθνή σκηνή.

Όμως ο Γιάννης μας, ένας σπουδαίος αθλητής που τραβάει την Εθνική μπροστά, είναι διαφορετικός. Ύψος 2,11 μ., από τα Σεπόλια, νιγηριανής καταγωγής και από τον Φιλαθλητικό στους Μιλγουόκι Μπακς, ένα παιδί πολύτεκνης οικογένειας μεταναστών.

Μελαψός, διαφορετικός, αλλά και σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024 στο Παρίσι. Πουλούσε παράνομα δίσκους μουσικής για να μεγαλώσει και να θρέψει την οικογένειά του, μέχρι που έκανε το μεγάλο άλμα να μπει στον μαγικό κόσμο του NBA και να αναδειχθεί πρώτος παίκτης.

Τα σωματικά του προσόντα σε ύψιστη στάθμη. Γυμνασμένος, «λάστιχο», ακαταμάχητος, σπουδαίος. Συμπαθής, υπερήφανος για την καταγωγή του, συντρέχτης για την οικογένειά του, για τη μητέρα του αλλά κυρίως για τα αδέλφια του.

Πρόσφατα διαβάζω πως, μέσα στα εκατομμύρια δολάρια που προσφέρει ο μαγικός κόσμος του μπάσκετ στην Αμερική, προσέφερε ο ίδιος 25 εκ. δολάρια για δωρεές. Μια σειρά από προσφορές που πηγαίνουν σε εκπαιδευτικά προγράμματα, αθλητικές και υγειονομικές υποδομές και τέλος για επισιτιστική ασφάλεια για αδύναμους.

Η προσωπικότητά του έγινε έναυσμα για ταινία: «Άνοδος. Η ιστορία των Αντετοκούνμπο» από τη Disney, σχετικά με την πορεία της οικογένειάς του. Είναι αυτό που ο Γιάννης κάνει και χαρίζει, που δύσκολα βρίσκεις σε άλλους «super athletic man».

Ταπεινός, σεμνός, συγκινείται μπροστά στον Εθνικό μας Ύμνο!, αθλητικά συνεργατικός, χορεύει συρτάκι στα γήπεδα της Αμερικής, μνημονεύει τον πατέρα του σε κάθε ευκαιρία, αλλά εκείνο που κάνει τη διαφορά είναι ότι έκανε την ελληνική, δύστροπη κοινωνία να τον αγαπήσει, να τον σεβαστεί και κυρίως να τον έχει στον λόγο της.

Πριν από λίγα χρόνια η φυλετική διάκριση υπήρχε στο λεξιλόγιό μας, όπου μέσα στα γήπεδα ήταν εντονότερη. Ο Γιάννης κατόρθωσε να εξαφανίσει αυτό το αναχρονιστικό κοινωνικό φαινόμενο και να το μεταβάλει σε πλήρη αποδοχή του «μελαψού» ως γνήσιου πατριώτη, που νιώθει όλες τις εθνικές μας αξίες.

Ο γάμος του στην Πύλο, με τα τέσσερα παιδιά του, συνθέτει μια σοβαρή ασπίδα ενάντια στα ρατσιστικά και επιθετικά μηνύματα στο Twitter. Ακόμη και ο αριθμός -34- που φοράει στη φανέλα του στους Μιλγουόκι Μπακς, δεν είναι τυχαίος, αλλά εκφράζει τα τελευταία ψηφία της χρονολογίας γέννησης της μητέρας του (1963) και του πατέρα του (1964), δηλώνοντας τον σεβασμό στο πρόσωπό τους για το δύσκολο «μεγάλωμα» της οικογένειάς του.

Το άρθρο γράφεται λίγο πριν από τον αγώνα μας με την Τουρκία για την πρόκρισή μας στον τελικό του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα που να ξεγράψει τις χαρές και την τονωτική ένεση που μας προσέφερε ο Γιάννης και τα άλλα παιδιά, αλλά και ο Σπανούλης.

Δεν μετράει το αποτέλεσμα, αλλά η προσπάθεια.Και αυτό εμείς το αξιολογούμε ανταποδίδοντας μ’ ένα ευχαριστώ, έστω και αν είναι μικρό και απόμακρο, αλλά πιστεύω ότι αξίζει να μιλάμε για αυτούς που είναι Σύμβολα για τη χώρα μας.

Το Σύμβολο είναι η βάση διαμόρφωσης και επικοινωνίας μεταξύ δύο ή περισσότερων υποκειμένων. Το Σύμβολο συμβάλλει στη διανοητική λειτουργία της ανθρώπινης σκέψης και βοηθά στην αποτύπωση και την απομνημόνευση ενός σπουδαίου νοήματος.

Αυτό το Σύμβολο ο Γιάννης το παρουσιάζει ως ο ενσαρκωτής της αξίας της εθνικής δόξας εν καιρώ ειρήνης.
Πάντα μπροστά… Σε χρειαζόμαστε!