Η Ρόδος αποχαιρετά τον Κώστα Τσαλαχούρη την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου

Rodiaki NewsRoom

Με βαθύτατη θλίψη η Ρόδος αποχαιρετά έναν από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους της δημοσιογραφίας και της ιστορικής έρευνας, τον Κώστα Τσαλαχούρη, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 86 ετών, μετά από μια γενναία μάχη με προβλήματα υγείας.

Ο Κώστας Τσαλαχούρης υπήρξε αναγνωρισμένος δημοσιογράφος και ιστορικός ερευνητής, με πολυάριθμες μελέτες για τη νεότερη ιστορία της Δωδεκανήσου και της Ρόδου. Εργάστηκε για δεκαετίες στη «Ροδιακή» και αφιέρωσε τη ζωή του στην καταγραφή και μελέτη της ιστορίας του τόπου του.

Η κηδεία του εκλιπόντος θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2025, στις 12 το μεσημέρι, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου, στο Παλαιό Νεκροταφείο της Ρόδου. Στην εξόδιο ακολουθία θα χοροστατήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ρόδου, κ.κ. Κυρίλλου.

Η οικογένεια και οι αγαπημένοι του συγγενείς και φίλοι, αλλά και η κοινότητα της Ρόδου, αποχαιρετούν με σεβασμό και ευγνωμοσύνη τον Κώστα Τσαλαχούρη, που υπηρέτησε με πάθος τη δημοσιογραφία και την ιστορική έρευνα και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του.

Η «Ροδιακή» εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.

Τη θλιβερή είδηση του θανάτου του ανακοίνωσε ο γιος του Φίλιππος, αναφέροντας:

«Κώστας Τσαλαχούρης 16.1.1939 - 1η 11.2025

Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή σήμερα (σ.σ. 1.11.2025) το πρωί. Η μνήμη αναλαμβάνει τώρα το καθετί.

Τσαλαχούρης Κωνσταντίνος του Φιλίππου και της Ευαγγελίας Σέχα.
Γεννήθηκε στη Ρόδο, στις 16 Ιουνίου 1939. Στη διάρκεια των γυμνασιακών του σπουδών άρχισε να εργάζεται στην εφημερίδα "Η Ροδιακή" και το 1958 στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Ρόδου. Από το 1975 εργάστηκε στην Αθήνα, στις εφημερίδες "Ακρόπολις" και "Απογευματινή". Συνεργάστηκε επίσης με τις εφημερίδες "Κάθε Μέρα" και "Κυριακάτικη Απογευματινή".

Υπήρξε μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και της Διεθνούς Ενώσεως Δημοσιογράφων. Το 1994 εγκατέλειψε την ενεργό δημοσιογραφία για να αφοσιωθεί στην έρευνα πρωτογενών πηγών ελληνικών και ξένων.
Βαθύς γνώστης της νεότερης ιστορίας της Δωδεκανήσου, ερευνητής ιστορικών αρχείων ελληνικών και ξένων, έγραψε πολλές μελέτες και μονογραφίες – υπερβαίνουν τις 1000 – που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και ειδικευμένα περιοδικά.

Για το συγγραφικό του έργο τιμήθηκε μαζί με άλλους συναδέλφους του δημοσιογράφους-συγγραφείς το 2000, από την ΕΣΗΕΑ.
Έλαβε το Πανδωδεκανησιακό βραβείο στη μνήμη Βασίλη Μοσκόβη το 2000 για την προσφορά του στη μελέτη της ιστορίας των Δωδεκανήσων.

Ο δήμος Ροδίων του απένειμε το Αργυρούν Μετάλλιο της πόλης Ρόδου για τη συμβολή του στην καταγραφή της ιστορίας της Ρόδου και της Δωδεκανήσου.
Δώρησε μέρος της βιβλιοθήκης του (3.000 βιβλία) στο Διεθνές Κέντρο Λογοτεχνών Ρόδου.
Τα παιδιά του είναι η δημοσιογράφος και ποιήτρια Λία Τσαλαχούρη και ο μουσικός και συνθέτης Φίλιππος Τσαλαχούρης.
Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα την 1η Νοεμβρίου 2025.

Πώς αποτύπωσε ο ίδιος το ισχυρό πέρασμά του από τη "Ροδιακή" σε τρεις σελίδες

Μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, οι σελίδες της "Ροδιακής", αφιέρωσαν στο ειδικό ένθετο για τα 110 χρόνια της ιστορίας της εφημερίδας μας, το πέρασμα του Κώστα Τσαλαχούρη, όπως ο ίδιος το αποτύπωσε.

Τα πρώτα βήματα, στη δεκαετία του '50...

Από το συνθετήριο στη λινοτυπική και τώρα στα κομπιούτερ... Η περίοδος εκείνη του συνθετηρίου ήταν εποχή ηρωική, όλο μεράκι και αγάπη για την Τέχνη. Εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί...

Ο συντάκτης για να έχει την "έξωθεν καλήν μαρτυρίαν", έπρεπε να μαθητεύσει στο "μάρμαρο", εκεί να μάθει να γράφει, να μυρίσει το αντιμόνιο, να πιάσει το σφυγμό του κλεισίματος της εφημερίδας, να διδαχθεί δίπλα σε τεχνικούς ικανούς, μεγάλους του επαγγέλματος, μύστες αυτής της Τέχνης. Με κεφαλαίο το "Τ" γιατί αποτελούσε λειτούργημα, δεν ήταν οποιαδήποτε Τέχνη.

Γράμμα-γράμμα, στοιχείο-στοιχείο, έπρεπε να στηθεί όλη η εφημερίδα, γράμμα-γράμμα να γίνουν οι τίτλοι, να κοπούν οι γραμμές, να μπουν τα διάστιχα, να... να... να... χιλιάδες να...

Και τέτοιοι υπήρξαν πολλοί τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.

Ο θεωρητικός Αντώνης Βρατσάλης, ο Μιχάλης Χώχος, ο Γιώργος Σπανός, ο Φώτης Ελιάμου, ο νεότερός τους Τάσος Αϊβάζης και τόσοι άλλοι "έσπρωξαν" προς τη μάθηση τους νέους τότε δημοσιογράφους. Δημοσιογραφία και Τυπογραφία προχωρούσαν μαζί στα ίδια βήματα. Δεν υπήρχε άλλη διέξοδος, ο δρόμος ήταν μονόδρομος. Ήσουν καταδικασμένος να μάθεις, να μυηθείς στη θεωρία της τυπογραφικής Τέχνης για να προχωρήσεις.

Η Τυπογραφία στη Ρόδο ήταν εξελιγμένη γιατί η λινοτυπία δεν ήταν κάτι το άγνωστο. Το Παράρτημα του Εθνικού Τυπογραφείου διέθετε τέσσερις λινοτυπικές μηχανές στα μέσα της δεκαετίας του '50, έφερε και η "Πρόοδος", και σ' αυτές στοιχειοθετούνταν τα κείμενα της "Ροδιακής" και του "Φρουρού της Δωδεκανήσου".

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΜΗΣ

Το Παράρτημα ήταν καλά εξοπλισμένο· δύο επίπεδα πιεστήρια, ένα ηλεκτρικό μαχαίρι, άπειρες οικογένειες γραμμάτων, ειδική αίθουσα για βιβλιοδεσία, πολλές μηχανές "Ολύμπια" και άλλα, συνέθεταν ένα πραγματικό εργοστάσιο. Με το κλείσιμο και τη μεταφορά του στην Αθήνα, η "Ροδιακή" επέστρεψε στο συνθετήριο και την κάσα, στην πλατεία του τότε Εργατικού Κέντρου, πάνω από την πλατεία Σύμης. Σ’ αυτή την πλατεία έπρεπε να δοθεί το όνομα του Γ. Λαμπριανού, γιατί εκεί ο μεγάλος αυτός συνδικαλιστής έδωσε αγώνες άνισους, σκληρούς, έντιμους, καλούς για την εργατιά και γενικά για το εργατικό κίνημα.

Αυτή η μικρή αποθήκη υπήρξε το μεγάλο σχολείο. Το Πανεπιστήμιο. Εκεί πήραμε τις "βάσεις". Ο Γιώργος Ζαχαριάδης κι εμείς μάθαμε το κόψιμο των κειμένων, το γράψιμο στο μάρμαρο, πώς κλείνει η εφημερίδα, γευτήκαμε χούφτες το αντιμόνιο.

Και όταν ο χρόνος έφερε τα βήματά μας σε μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες, ξεκίνησε ένα άλλο κεφάλαιο, με άλλους δασκάλους, όπως τον Εμμ. Καλαμπίχη, τον διευθυντή μας στην "Ακρόπολη", και με άλλους συναδέλφους που συνδέθηκαν με τη δημοσιογραφία της Αθήνας.»