Η διεκδίκηση της αυτονομίας

Φίλιππος Ζάχαρης

Καλές οι γιορτές, καλά και τα Χριστούγεννα όμως η φτώχεια που δεν λέει να κοπάσει και που ενίοτε καλύπτεται από μια δήθεν ανάπτυξη, τείνει να καταπνίξει τα ελληνικά νοικοκυριά,σε μια εποχή όπου το να πει κανείς ότι έχει επαγγελματικές ευκαιρίες θεωρείται πρόκληση και αν μη τι άλλο σπανιότητα.

Οι πολίτες ναι μεν έσπευσαν για πολλοστή φορά να καταναλώσουν με τις λιγοστές τους οικονομίες όμως οι προοπτικές λιγοστεύουν και οι ευκαιρίες μειώνονται από την στιγμή που οι μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις δεν επιτρέπουν κάποια αισιοδοξία.

Η χώρα βρίσκεται σε προεκλογικό πυρετό, οι υποψήφιοι ηγέτες επισκέπτονται τις σκοτεινές πλευρές της πρωτεύουσας, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για να διαπισώσουν ιδίοις όμμασι την κατάσταση που επικρατεί, και όλα δείχνουν και αυτή την προεκλογική περίοδο το ψεύδος θα μονοπωλήσει εκ νέου την επικαιρότητα.

Πως μπορεί ο μέσος πολίτης να εμπιστευθεί την τύχη του σε ανθρώπους που τον διέψευσαν για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, είτε αυτό αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε την ΝΔ, είτε το ΠΑΣΟΚ και τους συμπαραμαρτούντες κομματικούς σχηματισμούς που μετέρχονται κάθε μέσον για να πρωταγωνιστήσουν στο πολιτικό πεδίο;

Πως είναι δυνατόν να χαρίσουν εκ νέου την ψήφο τους σε όλους αυτούς που έχουν τάξει στις μπροσούρες παραδείσους και που στην πράξη έχουν προβεί με το παραμικρό σε άτακτη υποχώρηση;

Το λέω αυτό για την σημερινή αλλά και την προηγούμενη κυβέρνηση, η μεν πρώτη με τις παλλικαριές και την συντριβή του 2015 αλλά και η δεύτερη με την χρόνια ισοπέδωση της χώρας.

Το καλύτερο που πρέπει να γίνει λοιπόν είναι να σωπάσουν όλοι τους μια και καλή, αφού ποτέ δεν πρόκειται να παραδεχθούν τις επιεικώς καταστροφικές πολιτικές τους. Και επειδή αυτό τα κόμματα εξουσίας δεν πρόκειται να το κάνουν, εναπόκειται στους πολίτες να προβούν στους κατάλληλους χειρισμούς όχι μόνο κατά την διάρκεια των εκλογών αλλά και μετά, όταν οι νέοι κυβερνώντες θα αρχίσουν συστηματικά να παίρνουν πίσω τις υποσχέσεις ως είθισται.

Λέγεται αυτό καταστροφολογία; Μήπως ισοπεδωτική ρητορική; Πολλοί θα το ισχυριστούν.
Η αλήθεια όμως πάντα πονάει και ο πόνος αυτός πολλάκις είναι αφόρητος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ άνοιξε πολλά μέτωπα που δεν πρόκειται να κλείσουν με την επικείμενεη νεοφιλελεύθερη πολιτική Μητσοτάκη.

Πολλές φορές ο μέσος πολίτης αισθάνεται πως οι τωρινοί κυβερνώντες χρησιμοποιήθηκαν για να περάσουν αναίμακτα τα χειρότερα μέτρα λιτότητας στην ιστορία της χώρας - μέτρα με αριστερό πρόσημο – και πως η ΝΔ απλά θα έλθει να βάλει την σφραγίδα της καταστροφής. Οι σκέψεις αυτές δεν είναι άδικες.

Με τις σκέψεις όμως δεν αλλάζουν τα πράγματα. Τα κόμματα έχουν γελοιοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω.

Στους πολίτες λοιπόν δίδεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να χαράξουν το μέλλον τους, μακριά από αγκυλώσεις του παρελθόντος. Αν κρίνουν και πάλιμ πως δεν βγαίνει τίποτε με εξεγέρσεις και ξεσηκωμό, αν θεωρήσουν πως κάποιο κόμμα θα τους κάνει να εφησυχάζουν τις μέρες των εορτών, όταν το μυαλό αδειάζει από την καθημερινότητα, κανείς δεν μπορεί να αποτρέψει την επιδείνωση της κατάστασης.

Το άσπρο – μαύρο κυριαρχεί πια στις επιλογές των πολιτών. Τα κόμματα δεν μπορούν και δεν τα συμφέρει να δώσουν άλλες αφορμές. Το παιχνίδι παίζεται με όρους ξεκάθαρους, με πολιτικούς αντιπάλους που δεν έχουν κάτι άλλο να προτείνουν πέρα από την δήθεν συνετή διαχείρηση της κατάστασης σε μια χώρα – που θα το τονίσω – επουδενί δεν έχει βγεί από την κρίση.

Το αποδεικνύουν αυτό οι κατασχέσεις, τα χρωστούμενα, η ανεργία, η αστεγία και τα βερεσέ. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά μυθεύματα των κομμάτων όχι μόνο στην λογική της αρπαγής ψήφου αλλά στην διαιώνιση της ίδιας και απαράλλακτης ψευδολογίας που τα συντηρεί.

Ο λόγος στους πολίτες - από κάθε άποψη - και προπαντός ιστορική. Αν τώρα δεν κάνουν το αποφασιστικό βήμα προς τα εμπρός, θα εξακολουθήσουν να εγκλωβίζονται σε ψευτοδιλήμματα.

Κανείς δεν το θέλει αυτό. Η γιατρειά είναι άμεσα συνυφασμένη με την ατομική δράση στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης από τα δεσμά της ψευδοδημοκρατίας. Από όλα αυτά που κρατούν δεσμευμένους ψυχικά και σωματικά τους πολίτες, μη γνωρίζοντας πως, πότε και με ποιο τρόπο να διεκδικήσουν την αυτονομία τους.