Το ψέμα της δασκάλας

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Σοφία Μαλιώρα- Μπακαλάκου

Δασκάλα Αγγλικών Α/Βάθμιας Εκπαίδευσης

Σεπτέμβρης… Οι καλοκαιρινές διακοπές έλαβαν τέλος και οι σχολικές αυλές γεμίζουν ξανά με παιδικές φωνές, γέλια και ανεμελιά. Είτε είστε εκπαιδευτικοί, είτε όχι, και αν η καρδιά σας πλημμυρίζει με όμορφα συναισθήματα, τότε θα μπορούσαμε να πούμε πως στη ζωή μας αυτό που έχει σημασία τελικά είναι η αγάπη και τα συναισθήματα.

Η δασκάλα, η κυρία Τζοβάνα, καθώς στεκόταν μπροστά στην έδρα, στην τάξη της Ε’ Δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου είπε ένα ψέμα…Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της στα μάτια και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Αυτό ήταν αδύνατο, διότι στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσος.

Η κυρία Τζοβάνα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε με τα υπόλοιπα παιδιά και συχνά γινόταν δύστροπος και δυσάρεστος. Τα ρούχα του ήταν μονίμως βρώμικα και τσαλακωμένα.
Όμως, στο σχολείο που εργαζόταν η κυρία Τζοβάνα έπρεπε να επιθεωρεί το ιστορικό κάθε μαθητή. Το ιστορικό του Μάνου επέλεξε να το διαβάσει τελευταίο. Διαβάζοντας τα σχόλια των δασκάλων του τα προηγούμενα χρόνια, έμεινε έκπληκτη.

Η δασκάλα της Α’ έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα. Έχει καλούς τρόπους και είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».
Η δασκάλα της Β΄ έγραφε: « Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ’ αιτίας της ανίατης ασθένειας της μητέρας του. Η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».

Η δασκάλα της Γ’ έγραφε: «ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός γι’ αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες, αλλά ο πατέρας του δεν δείχνει πολύ ενδιαφέρον.
Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει, εάν δεν παρθούν ορισμένα μέτρα». Η δασκάλα της Δ’ έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».

Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάνα προβληματίστηκε. Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με περίτεχνους φιόγκους, εκτός από αυτό του Μάνου. Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά, χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάνα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει.

Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε, όταν η κυρία Τζοβάνα έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που έλειπαν μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκαλάκι μισογεμάτο με άρωμα. Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών της καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι, φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες αρώματος στον καρπό του χεριού της. Στο σχόλασμα, ο Μάνος έμεινε λόγο παραπάνω στο σχολείο για να πει «κυρία Τζοβάνα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς η μαμά μου».

Όταν έφυγαν τα παιδιά, η δασκάλα έβαλε τα κλάματα. Από εκείνη την ώρα η δασκάλα έδινε ιδιαίτερη προσοχή στον Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του, το μυαλό του ζωντάνευε και τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν. Έως το τέλος του χρόνου, ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρ’ όλο το ψέμα ότι η κυρία Τζοβάνα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, αγαπούσε τον Μάνο ιδιαίτερα.

Μετά από έξι χρόνια, η δασκάλα βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο και έγραφε «τελείωσα το Λύκειο, είμαι τρίτος στην τάξη μου. Είστε η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου. Μετά από τέσσερα χρόνια, έφτασε άλλο ένα σημείωμα από τον Μάνο και έγραφε «πήρα το δίπλωμα μου, αποφάσισα να προχωρήσω και να κάνω διδακτορικό. Παραμείνατε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχα ποτέ στη ζωή μου». Μα, αυτή τη φορά το όνομά του ήταν πιο μακρύ. dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος.

Την ίδια άνοιξη υπήρξε ένα ακόμη σημείωμα και έγραφε: «Γνώρισα μια υπέροχη κοπέλα, την οποία θα παντρευτώ. Ο πατέρας μου πέθανε πριν μερικά χρόνια.
Σας προσκαλώ στο γάμο μου και θα ήθελα να καθίσετε δίπλα μου στη θέση της μητέρας μου». Η κυρία Τζοβάνα δέχθηκε με χαρά. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε το βραχιόλι και αρωματίστηκε με το άρωμα που της είχε χαρίσει κάποια Χριστούγεννα.

Όταν συναντήθηκαν, αγκαλιάστηκαν με στοργή και ο Μάνος της ψιθύρισε «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάνα που πιστεύατε σε μένα, που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».

Η Κυρία Τζοβάνα με δάκρυα στα μάτια απήντησε: «Μάνο μου, λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε μένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάξω μέχρι που σε γνώρισα.

Σε παρακαλώ να θυμάσαι πώς ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας θα έχεις την ευκαιρία να αγγίξεις ή και να αλλάξεις τη σκοπιά, την άποψη ενός ανθρώπου.
Και όταν το κάνεις σε παρακαλώ, προσπάθησε να την κάνεις θετική».
Καλή σχολική χρονιά σε όλους με υγεία, δύναμη, υπομονή και κουράγιο!