«Τώρα η κερματοθήκη είναι άδεια, κάποτε οι ταξιτζήδες έβγαζαν λεφτά»!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 2335 ΦΟΡΕΣ
Ο επί 25 χρόνια πρόεδρος των ιδιοκτητών ταξί Θανάσης Χατζηγεωργίου, κάνει απολογισμό και δεν μασά τα λόγια του
Ήταν αλλιώς τότε, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν τα πρόσωπα ήταν αυτά που αναδείκνυαν τα γεγονότα ή τα ίδια τα γεγονότα, τα πρόσωπα. Κάπου στη μέση θα πρέπει να είναι η αλήθεια: Τα γεγονότα, βρήκαν τους κατάλληλους να τα αναδείξουν, να θέσουν τις βάσεις και να πάνε τα πράγματα παραπέρα.
Ο Θανάσης Χατζηγεωργίου, έχει συνδέσει το όνομά του με τους αγώνες των ταξιτζήδων της Ρόδου και καινοτόμες πρωτοβουλίες που έδωσαν λύσεις στον κλάδο, πανελλαδικά.
Σήμερα, ως επίτιμος πρόεδρος μου μιλά για όλα χωρίς να κρύβει λόγια. Μόνο αυτό περιμένεις από εκείνον που δεν σταμάτησε ποτέ να ενδιαφέρεται και στέκεται δίπλα στον Θεοδόση Καστανίδη τον επόμενο και νυν πρόεδρο με τον οποίο τον φωτογραφίζω- γαμπρό με πεθερό για μια υπόθεση, αυτή των συμφερόντων των ταξιτζήδων που τούτη εδώ την περίοδο βρίσκεται στη χειρότερή της καμπή.
«Είμαι από τη Λαχανιά, μου λέει, γεννήθηκα το 1945, στο χωράφι με γέννησε η μάνα μου. Μετά το τέλος του Δημοτικού πήγα στα χωράφια, με τον πατέρα μου.
Οργώναμε με το αλέτρι. Ανέλαβα εγώ από κάποια στιγμή και μετά γιατί είχε πρόβλημα με το πόδι του. Αγόρασα τρακτέρ και καλλιεργούσα σιτάρι, κριθάρι, καρπούζια, πεπόνια. Τη δεκαετία του ‘60 και όλη του ’70, μέχρι το 1979 που ήρθα κι εγώ κι εγκαταστάθηκα στην πόλη, αφού πρώτα έστειλα την οικογένεια, για να πάνε τα παιδιά στο γυμνάσιο.
Ή τον Αρχάγγελο έπρεπε να διαλέξω που είχε γυμνάσιο ή την πόλη και διάλεξα την πόλη. Σκέφτηκα στην αρχή να κάνω μπακάλικο, αλλά εμένα δεν μου άρεσε ποτέ η στατική δουλειά. Δεν μπορούσα να κλειστώ σ΄ ένα χώρο και να βλέπω τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους. Ένας γείτονας που είχε ταξί με επηρέασε, πήρα κι εγώ και δεν το έχω μετανιώσει. Πουλιόταν τότε ένα ταξί, αρχές του 1980 στα 2.600.000 δραχμές. Πολλά λεφτά. Κατ’ αρχήν στοίχιζε η άδεια».
Πόσα ταξί είχε η Ρόδος τη δεκαετία του ‘80, τη «χρυσή» δεκαετία;
Είχε 340 ταξί και 375 ταξιτζήδες. Σήμερα έχει 375 ταξί και 430 μέλη. «Χρυσή» δεκαετία όπως το είπες, που δεν θα ξανάρθει ποτέ. Τώρα, φέτος ειδικά θα πεινάσουν.
Κι όταν λέμε «χρυσή» για τα ταξί σε τι μεταφράζετε, δώστε μας να καταλάβουμε;
Τη δεκαετία του ΄80, οι ουρές στο σταθμό στο Μαντράκι, έφταναν στο «Ήχος και Φως». Και η κάθε σειρά είχε πέντε άτομα. Περίμεναν ταξί και 500 άτομα μαζί, βράδια καλοκαιριού. Ο λόγος ήταν ότι το ταξί στα τέσσερα άτομα ήταν πιο φθηνό από το λεωφορείο το οποίο σταματούσε νωρίς και όσους έφερε τ’ απόγευμα δεν είχαν άλλο τρόπο να γυρίσουν. Η αλήθεια είναι ότι η δεκαετία του’80 και του ‘90 δεν πρόκειται να ξανάρθουν. Μεταξύ 1990 και 2000 οι ταξιτζήδες πήγαιναν με δύο σακούλες νάιλον στο σπίτι. Η μία είχε χοντρά, κι η άλλη ψιλά. Τώρα πηγαίνουνε με την κερματοθήκη, άδεια.
Αναδειχτήκατε γρήγορα και πήρατε το τιμόνι, τους οργανώσατε!
Παρά τα χρήματα που έβγαιναν δεν είχε στόχευση ο κλάδος. Δημιουργήσαμε το Ράδιο Ταξί, γύρω στο 1987. Μέχρι τότε υπήρχε ένα σταθερό τηλέφωνο για όλο το νησί, στο σταθμό Μαντρακίου. Έπαιρνε ας πούμε μία κυρία από την Ανάληψη και ζητούσε ταξί κι έφευγε κάποιο να πάει από το Μαντράκι, ενώ την ίδια ώρα περνούσε κάποιο δίπλα της, άδειο. Πετύχαμε διευκόλυνση τρομερή και εξοικονόμηση χρημάτων για τον πελάτη.
Γρήγορα κατάλαβαν οι συνάδελφοί σας ότι μπορούσατε!
Με το που έβαλα υποψηφιότητα εξελέγην ταμίας και την επόμενη φορά πρόεδρος. Ήξεραν ότι στη Λαχανιά είχα κάνει 15 χρόνια πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου και αντιπρόεδρος της κοινότητας. Εξελέγην πρόεδρος του Συνδέσμου Ιδιοκτητών Ταξί το 1989 κι αμέσως έφτιαξα το Μητρώο. Ένα ταξί μπορεί να είχε αλλάξει τέσσερα-πέντε χέρια και να φαινόταν ακόμα στον πρώτο. Επίσης, δεν κρατούσαν πρακτικά στις συνεδριάσεις, δεν είχαμε καταστατικό, ούτε νομικό σύμβουλο. Για τη θέση αυτή επιλέξαμε το Φώτη Κωστόπουλο, ο οποίος βοήθησε πάρα πολύ τον κλάδο, για χρόνια. Νομιμοποιήσαμε και το Ράδιο Ταξί, έγινα πρόεδρος και σ΄ αυτό, μέχρι το τέλος. Τριανταπέντε χρόνια στο τιμόνι για τον επιούσιο και 25 χρόνια στο τιμόνι των ταξιτζήδων.
Ναι, εσείς δεν ήσασταν ο συνδικαλιστής του γραφείου, ήσασταν έξω στους δρόμους!
Κανονικά στην πιάτσα και στους αγώνες.
Φτιάξατε βενζινάδικο, πλυντήριο, μηχανουργείο και ανταλλακτικά, καινοτομίες για εκείνη την εποχή!
Ναι, αλλά δεν τα στήριξαν οι ίδιοι οι ταξιτζήδες. Άρχισαν τον ανταγωνισμό οι πρατηριούχοι και οι δικοί μας πήγαινα σε ό,τι έβρισκαν πιο φθηνό. Όργωσα την Ελλάδα και έφτιαξα την επαρχιακή Ομοσπονδία, με έδρα τη Ρόδο, βλέποντας ότι δεν μας στήριζε η Αθήνα, κι η Θεσσαλονίκη. Διασπαστήκαμε, η Ομοσπονδία ατόνησε και για να έχουμε λόγο στα πράγματα έβαλα υποψηφιότητα και εκλέχτηκα στην πέμπτη θέση στους 120 της Ομοσπονδίας στην Αθήνα, όπου παρέμεινα 18 χρόνια προασπίζοντας τα συμφέροντα των νησιωτών ταξιτζήδων.
Αεικίνητος ήσασταν πρόεδρε! Με τους δικούς σας πώς τα βγάζατε πέρα είναι το ερώτημα! Δεν είστε και από τα πιο ήσυχα παιδιά. Σας έχουν καταγγείλει για άγρα, για αποκλεισμό ταξιτζήδων από πιάτσες και υψηλά κόμιστρα... Τι κάνατε μ’ αυτά;
Έχω ένα δημοσίευμα του 1996, από μία σύσκεψη που έγινε στη Νομαρχία, όπου τότε μας κατηγορούσαν οι έμποροι για άγρα πελατών, και ότι τους κατευθύνουμε σε συγκεκριμένα μαγαζιά. Οι ξενοδόχοι, λέγανε ότι φταίμε για όλα, οι ιδιοκτήτες των μπαρ λέγανε ότι τους μεθυσμένους τους κατευθύναμε κι αυτούς… Σ΄ εκείνη τη σύσκεψη, που δεν θα τη ξεχάσω, όταν ήρθε η σειρά μου τους είπα «όλοι φταίμε»! Δεν είναι οι ταξιτζήδες μια τάξη αγίων, αλλά μπορεί μπροστά σ΄ αυτά που κάνετε οι άλλοι κλάδοι και ειδικά οι έμποροι προς άγρα πελατών, εμείς να είμαστε άγιοι.
Περνούσες από τη Σωκράτους και έβλεπες ότι τραβάνε τους τουρίστες από τα μανίκια. Οι ίδιοι οι έμποροι μας έλεγαν «φέρτε μας πελάτες και θα πάρετε ποσοστά». Τα μπαρ γεμίζανε παγάκια το ποτήρι, βάζανε δυό σταγόνες ποτό, κι ακούγαμε συνέχεια ότι δεν είναι ποτά αυτά, είναι μπόμπες. Τους είπα: «Λοιπόν κύριοι. Εμείς έχουμε ένα Πειθαρχικό όργανο που απαρτίζεται: από τον εκάστοτε διοικητή της Τροχαίας, τον εκάστοτε διευθυντή του γραφείου Συγκοινωνιών και τον πρόεδρο των Ταξί και οι ποινές είναι βαρύτατες. Για πέστε μου τώρα, ποιο Πειθαρχικό Συμβούλιο υπάρχει για τους εμπόρους, για τα μπαρ, για τους ξενοδόχους;» Και οι χρηματικές ποινές πήγαιναν στο δημόσιο, δεν μπορούσες να τις αποφύγεις. Αν είχαμε το δικαίωμα να αφαιρέσουμε και άδεια θα την αφαιρούσαμε. Τον βούλωσαν, όλοι.
Φέτος η κρουαζιέρα δεν θα δουλέψει, ωστόσο όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν πρόσβαση σ’ αυτήν όλοι οι ταξιτζήδες παρά μια πολύ μικρή ομάδα! Γιατί αυτό;
Δεν απαγόρευε κανείς, σε κανέναν. Εκεί όμως για να δουλέψεις πρέπει να ξέρεις τουλάχιστον δυό γλώσσες. Είχε βγει κακό όνομα γιατί τα κρουαζιερόπλοια άραζαν στο ίδιο λιμάνι με τα πλοία της γραμμής. Εκεί πραγματικά υπήρχε μια άγρα. Από τότε που τα μεν είναι στο τουριστικό λιμάνι και τα δε στην Ακαντιά, όλα είναι πιο ξεκάθαρα. Στα κρουαζιερόπλοια αν κατεβαίνει ας πούμε Γερμανός και ο πρώτος στη σειρά ταξί δεν ξέρει Γερμανικά, δίνει τη σειρά του σε άλλον που ξέρει, και μιλάει άπταιστα. Κι αυτός παίρνει επόμενη εθνικότητα που ξέρει καλά τη γλώσσα. Δεν γίνεται αλλιώς.
Λάθη έγιναν που έπληξαν τον κλάδο;
Ασφαλώς και έγιναν. Το ΠΑΣΟΚ μας κάλεσε ως Ομοσπονδία να μας δώσει άδειες για 9θέσια. Η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας, πλην εμού, το αρνήθηκε. Το 2012 τις έδωσε σε ιδιώτες. Δεύτερο λάθος: Επί δημαρχίας Xατζή Χατζηευθυμίου, ο τότε δήμαρχος μας φώναξε και μας είπε ότι το υπουργείο εγκρίνει δύο άδειες για τη Ρόδο, για ανοιχτά λεωφορεία. Μας πρότεινε να τα πάρει ο Σύνδεσμος. Έπρεπε πρώτα να γίνει ο Συνεταιρισμός. Στο Σύνδεσμο, το είδανε ως βουνό! Πάλι αρνήθηκαν και έγινε ό,τι έγινε, τις πήραν ιδιώτες. Λάθος! Μία από τις χειρότερες περιόδους ήταν κι αυτή της πανελλαδικής απεργίας του 2011, όπου απεργούσαμε κοντά ένα μήνα, μέσα στον Ιούλιο. Καταλαβαίνετε τι σήμαινε αυτό για τη Ρόδο και τους τουρίστες της. Πήραμε υπόσχεση από τους νομάρχες της χώρας (ΕΝΑΕ) που συνεδρίαζαν στη Ρόδο ότι δεν θα επιτρέψουν να ανοίξει το επάγγελμα και σπάσαμε την απεργία πρώτοι στη Ρόδο, εμείς. Εκείνο όμως το διάστημα που ήταν μεγάλο ήταν που εμφανίστηκαν οι πειρατές στη Ρόδο και δεν σταμάτησαν ποτέ!
Τι έμεινε πρόεδρε από όλη αυτή τη διαδρομή εκτός από το «επίτιμος»;
Η αναγνώριση. Έκανα φίλους σε όλη την Ελλάδα, τους ξαναβρήκα και φέτος στο συνέδριο που έγινε στη Ρόδο. Και η αναγνώριση στον τόπο μου. Απόδειξη η βράβευσή μου από τον τότε πρόεδρο της Ένωσης Ξενοδόχων τον Αντώνη Καμπουράκη για το λόγο ότι είχαμε αναδειχτεί ως οι καλύτεροι ταξιτζήδες στον κόσμο. Και η Ομοσπονδία με τίμησε φέτος και το σεβασμό στο πρόσωπο των πρώην συναδέλφων μου, βλέπω μέχρι σήμερα.
Φεύγει και σκέφτομαι ότι έχει ενέργεια για να ξεκινήσει πράγματα από την αρχή αυτός ο πρακτικός άνθρωπος που θα πρέπει να ήταν και πείσμων όταν στόχευε στο στόχο. Κι όταν μου μίλησε για τις διακρίσεις κι έπιασε τις πλακέτες να φωτογραφηθεί, συγκινήθηκε ο Θανάσης Χατζηγεωργίου, και είμαι σίγουρη ότι διαβάζοντας και την κουβέντα μας, θα συγκινηθεί.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
