Κοσμάς Σφυρίου: Η επιμονή της τουρκικής ηγεσίας για αποστρατιωτικοποίηση νησιών μας

Rodiaki NewsRoom

Ο πρόεδρος Ερντογάν, οι υπουργοί του και εν γένει η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας, συνεχίζει να κάνει – σχεδόν καθημερινά – προκλητικές δηλώσεις, κατά της χώρας μας.

Σ’ αυτές τις δηλώσεις γίνεται, συστηματικά και επιλεκτικά, παραποίηση, τόσο του Διεθνούς Δικαίου, όσο και των διεθνών συνθηκών ειρήνης στην περιοχή μας.

Και αυτές οι προκλήσεις, πρωτίστως, αφορούν εμάς τους κατοίκους των νησιών.

Ιδιαίτερα, όταν απευθύνονται στον Ο.Η.Ε., με ανιστόρητα έγγραφά τους ή δηλώνουν επίσημα ο πρόεδρος, ο υπουργός Εξωτερικών και ο υπουργός Άμυνας κ. Ακάρ, ότι αμφισβητούν την κυριαρχία της Ελλάδας επί νησιών του Αιγαίου, επειδή έχει οργανώσει την προληπτική στρατιωτική αυτοάμυνά τους.

Ας θυμηθούμε όμως, πώς έχει αυτό το θέμα της «αποστρατιωτικοποίησης»:
1. Στα Δωδεκάνησα, τα οποία απέδωσε στη χώρα μας η Σύμβαση Ειρήνης των Παρισίων του 1947, η «αποστρατιωτικοποίησή» τους (όπως και ιταλικών νησιών) δεν προβλέφθηκε χάριν της Άγκυρας, αφού η Τουρκία δεν ήταν συμβαλλόμενη χώρα, αλλά χάριν της Μόσχας. Ταυτόχρονα, χάριν των δυτικών συμμάχων προβλέφθηκε «αποστρατιωτικοποίηση» περιοχών ανατολικών χωρών.

Και σύμφωνα με το άρθρο 34, της Συνθήκης της Βιέννης – για το δίκαιο των συνθηκών: «Μία συνθήκη δεν δημιουργεί υποχρεώσεις ή δικαιώματα για για τρίτες (μη συμβαλλόμενες) χώρες».

2. Για τα νησιά του Βόρειου Αιγαίου, η Συνθήκη της Λωζάννης δεν προβλέπει πλήρη «αποστρατιωτικοποίηση». Αντίθετα, αναφέρει ρητά: «Αι ελληνικαί στρατιωτικαί δυνάμεις, αι οποίαι είναι εγκατεστημέναι εις τας νήσους αυτάς, θα περιοριστούν εις τον συνήθη αριθμόν των καλουμένων δια στρατιωτικάς υπηρεσίας».

Ειδικότερα για τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη -για τα στενά- στις 6 Μαΐου 1936, υπογράφηκε η Συμφωνία του Μοντρέ, που αναγνωρίζει το δικαίωμα της χώρας μας, να οργανώνει τη στρατιωτική αυτοάμυνα αυτών των νησιών.

Δικαίωμα, που το αναγνώρισε και ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Rustu Aras, μιλώντας στην τουρκική εθνοσυνέλευση, για την κύρωσή της.

Και σήμερα, που η Τουρκία συνεχίζει - κατά παράβαση των αποφάσεων του Ο.Η.Ε. και των ρητών διατάξεων της Διεθνούς Συμφωνίας για το Δίκαιο της Θάλασσας: (α) να διατηρεί τον παράνομο στρατό κατοχής στη βόρεια Κύπρο, (β) να απειλεί ευθέως την Ελλάδα, με πόλεμο, αν η χώρα μας ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της, για αιγιαλίτιδα ζώνη 12 μιλίων και (γ) να εκσυγχρονίζει τη «στρατιά του Αιγαίου», με μεγάλη αποβατική δύναμη, καταγγέλλει την Ελλάδα, γιατί πράττει το αυτονόητο, ασκώντας το νόμιμο δικαίωμά της (να οργανώνει την άμυνα των νησιών για αποτροπή μελλοντικών επιθέσεων), που απορρέει από το άρθρο 51, του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε, που από τις 24 Οκτώβρη 1945 - μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο - ρητά προβλέπει:

«Τίποτε στον Χάρτη αυτό δεν περιορίζει το δικαίωμα της αυτοάμυνας, όταν μια ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον μέλους των Ηνωμένων Εθνών, έως ότου το Συμβούλιο Ασφαλείας πάρει τα αναγκαία μέτρα, για τη διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας».

Φθάνει μάλιστα η Τουρκία – διά στόματος του κ. Ακάρ – να καταγγέλλει τις διμερείς συμφωνίες της χώρας μας με τη Γαλλία, με τις ΗΠΑ κ.λπ., δηλώνοντας «είμαστε ήδη σε κοινή Συμμαχία (ενοώντας το ΝΑΤΟ). Τι ψάχνετε;».

Δήλωση, που εμπεριέχει μεγάλη δόση ειρωνίας, αφού είναι σε όλους γνωστό, ότι το ΝΑΤΟ «αδιαφορεί» για την περίπτωση επίθεσης χώρας μέλους του (Τουρκίας) εναντίον άλλης χώρας μέλους (Ελλάδας), μια και το άρθρο 5, του Καταστατικού Χάρτη της Συμμαχίας αναφέρεται σε τυχόν επιθέσεις από τρίτες χώρες, μη μέλη.

Άρθρο 5: «...ένοπλος επίθεσις εναντίον ενός μέλους, θα θεωρηθεί επίθεσις εναντίον απάντων και συνεπώς –κατά το άρθρο 51 του Κ.Χ. του Ο.Η.Ε.– έκαστον εκ των λοιπών μελών θα συνδράμει το υφιστάμενο την επίθεσιν, διά της αμέσου λήψεως μέτρων, συμπεριλαμβανομένης και της χρήσεως ενόπλου βίας, προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της ασφαλείας της περιοχής του βόρειου Ατλαντικού».

Δηλαδή, το «βορειοατλαντικό σύμφωνο» το ενδιαφέρει η ασφάλεια «της περιοχής του βόρειου Ατλαντικού» και γι’ αυτήν έσπευσε να εφαρμόσει το άρθρο 51 του Ο.Η.Ε. - επικαλούμενο το δικαίωμα που επικαλείται και η χώρα μας, για την άμυνα των νησιών– όμως, για τυχόν επίθεση από κράτος-μέλος (βλ. Τουρκία), σε άλλο μέλος (βλ. Ελλάδα) στην περιοχή των Βαλκανίων, «νίπτει τας χείρας του».