Θάνος Ζέλκας: Φταίνε τα γκαρσόνια. Φταίνε οι πελάτες

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Θάνος Ζέλκας

Δεν είναι λίγες οι φορές που είχαμε προβλέψει ότι αυτή η «νερόβραστη» πολιτική των Βρυξελλών θα επιφέρει μπελάδες στην Ευρώπη. Τα αποτελέσματα των πρόσφατων Ευρωεκλογών ήρθαν να το επιβεβαιώσουν με τον πιο εμφατικό τρόπο. Από τη μια η αποχή και από την άλλη η άνοδος ακραίων φωνών δείχνουν αν μη τι άλλο ότι το φυτίλι έχει ανάψει για τα καλά στην Γηραιά Ήπειρο.

Το πρώτο σοκ ήρθε από τη Γαλλία με την επέλαση της Λεπέν, γεγονός που ανάγκασε το Μακρόν να διαλύσει τη Βουλή και να πάει άρον άρον σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Μια πολιτική ακροβασία, ας γίνει επιτρεπτή η έκφραση, η οποία αν δεν του βγει θα τον οδηγήσει πολύ σύντομα εκτός του Προεδρικού Αξιώματος. Όσο κατανοητό κι αν φαίνεται να θέσει την αριστερά της χώρας του προ των ευθυνών της, εντούτοις δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα ακολουθήσουν και οι ψηφοφόροι.

Στους ίδιους ρυθμούς κινήθηκε και η υπόλοιπη Ευρώπη, με τα απόνερα να παρασύρουν την βελγική κυβέρνηση και να κλυδωνίζουν την γερμανική κυβέρνηση των σοσιαλιστών. Στις χώρες δε της βαλτικής και στον πολωνικό άξονα ήταν κάτι αναμενόμενο το αποτέλεσμα.

Οι λαοί της Ευρώπης διαπίστωσαν ότι μόνο έτσι μπορούν να ταρακουνήσουν τις «ωραίες κοιμωμένες» κυβερνήσεις τους για την ακρίβεια, τους πολέμους στη γειτονιά και την έλλειψη ασφάλειας λόγων των ξενόφερτων εξτρεμιστικών στοιχείων που παρείσφρυσαν με τους μετανάστες από τις εμπόλεμες χώρες της Μέσης Ανατολής.

Στη χώρα μας ακόμα κι η ακροδεξιά, πλην τους κατάδικους μελανοχίτωνες, μοιάζει με λοταρία πανηγυριού με κάποιους γραφικούς να ψελίζουν απαρχαιωμένες απόψεις για την καθαρότητα της φυλής και τους κακούς που θέλουν να μας εξαφανίσουν ως έθνος.

Ας λάβουμε υπόψη ότι για να εξαφανιστούμε ως έθνος δεν χρειαζόμαστε εξωγενείς παράγοντες. Αρκεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας με αμφίρροπο αποτέλεσμα για να προκαλέσει εμφύλιο. Κυριολεκτικά είμαστε ο λαός που μπορεί να μαλώσει ακόμα και για τη συνταγή της φασολάδας.

Δεν κρίνουμε την ετυμηγορία του λαού. Σε αυτό το πολίτευμα ευτυχώς ή δυστυχώς δεχόμαστε όλα τα αποτελέσματα, ακόμα κι αν αυτά μπορεί να μας βάλουν σε περιπέτειες. Διότι όσο ελκυστικές κι αν φαίνονται κάποιες απόψεις, επί της ουσίας έχει αποδειχθεί ότι στην πράξη είναι ανεδαφικές και μόλις τα πράγματα στριμώξουν εμφανίζεται το πραγματικό πρόσωπο της όποιας ακραίας τάσης. Πρόσωπο ενίοτε γελοίο κι άλλοτε επικίνδυνο.

Το άλλοθι, ας τονιστεί για μια ακόμα φορά, της όποιας φαινομενικής ή πραγματικής ανόδου της ακρότητας είναι αυτή η πολιτική τύπου Μαρίας Αντουανέτας που ακολουθεί εδώ και χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια πολιτική που ευνόησε τις πολυεθνικές, που απομακρύνθηκε από τις ανάγκες των λαών της, που αντιμετώπισε με απίστευτη ελαφρότητα και με συνεχόμενες παλινωδίες το μεταναστευτικό, που τιμώρησε με σκληρή λιτότητα χώρες όπως τη δικιά μας, αναγκάζοντας τες να εκποιήσουν τον εθνικό τους πλούτο, χωρίς καν να τις δίνουν προοπτική εξόδου απ’ αυτήν και που σε φλέγοντα ζητήματα φαίνεται να άγεται και να φέρεται από τις ορέξεις των μεγάλων παικτών της.

Ο ασκός του Αιόλου φαίνεται πως άνοιξε για τα καλά. Η Ευρώπη της υγιούς αμφισβήτησης που ήταν πάντα ο κοινός τόπος της επιστήμης και των φιλοσοφικών ρευμάτων, γυρνάει πολλά χρόνια πίσω σε εποχές που την οδήγησαν σε αιματοκύλισμα. Η λογική και η δομημένη σκέψη φαίνεται τρομαγμένη μπροστά στη συνθηματολογία των ακραίων τάσεων, που στην πραγματικότητα έχουν καπηλευτεί την αγωνία του απλού πολίτη να επιβιώνει με αξιοπρέπεια και να μπορεί να χαίρεται μέσα από την πρόοδό του.

Στη χώρα μας όλοι έσπευσαν να δηλώσουν ότι πήραν το μήνυμα, αλλά είναι αμφίβολο πόσοι τελικά είχαν τη δύναμη να το διαβάσουν. Η κατάστασή μας μοιάζει με ένα εστιατόριο που δεν πάει καλά επειδή το φαγητό που σερβίσει είναι απαίσιο, επειδή ο χώρος είναι βρώμικος, επειδή η διακόσμηση είναι χάλια, επειδή ο μάγειρας πειραματίζεται χωρίς να έχει ιδέα το γιατί, αλλά τελικά η διοίκηση να αποφασίζει ότι για τα χάλια του φταίνε τα γκαρσόνια και να τα αλλάζει. Κι όταν η κατάσταση χειροτερεύει, αυτή να ρίχνει το φταίξιμο στους πελάτες.