Αγαπητός Ξάνθης: Η επαναφορά του ονόματος της Πάολας Νεστορίδου στο λογότυπο του Μουσείου (της)

Rodiaki NewsRoom

Γράφει o Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

Το κτήριο όπου στεγάζεται το σύγχρονο μουσείο νεοελληνικής τέχνης στη Ρόδο, επί της οδού Πάολας Νεστορίδου (πρώην Κω) τιτλοφορείται: «Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης- Museum of Modern Greek Art». Αποτελεί μια αξιοθαύμαστη πτέρυγα στο σύμπλεγμα με το όμορο εκείνο της Πλ. Γαβριήλ Χαρίτου. Για τη Ρόδο σηματοδοτεί τον φωτεινό πολιτιστικό δρόμο με τις εκθέσεις του, τις παραστάσεις του, με τις ομιλίες του, με τα δρώμενα του.

Σήμερα η αφαίρεση του ονόματος της μεγάλης δωρήτρια Πάολας Νεστορίδου από το λογότυπο του Μουσείου θεωρώ ότι είναι μια προσέγγιση μειονεκτική για το όνομα της δωρήτριας. Ένα πρόσωπο που ο αρθρογράφος τον Δεκέμβριο του 2010 το χαρακτήρισε ως «γυναίκα της χρονιάς».

Αυτό μάλιστα αποθαρρύνει άλλους δωρητές να βρουν διέξοδο στο μονοπάτι της εθελοντικής προσφοράς στον τόπο μας. Εκτιμώ ότι η επιστροφή του ονόματος της δωρήτριας στο λογότυπο του Μουσείο είναι καθήκον.
Στα Λύκεια σχολεία όταν αποφασίστηκε η αλλαγή του ονόματος σύμφωνα την οδηγία του Υπουργείου διαιτηθήκαν τα ονόματα των μεγάλων ευεργετών της εποχής.

Λέμε και επικοινωνείτε σε όλες τις προβολές:
2ο ΓΕΛ ΡΟΔΟΥ-ΚΑΖΟΥΛΛΕΙΟ ή 1ο ΛΥΚΕΙΟ ΡΟΔΟΥ-ΒΕΝΕΤΟΚΛΕΙΟ.
Συνεπώς υπάρχει προηγούμενο επιτυχούς δόσεως επικοινωνίας επισημαίνοντας ότι η «οριζόντια» ονοματολογία κτηρίων με ειδικό βάρος για την πολη οφείλει να ακλουθεί την ιστορία και την μνήμη, αυτών που εναπόθεσαν την πατριωτική ικμάδα για να απολαμβάνομαι εμείς σήμερα. Και όχι μόνο για το Μουσείο αλλά και για την παράλληλη δημιουργία στέγαση και περίθαλψη κ.α. απόρων ηλικιωμένων με την χρήση όλων των περιουσιακών της στοιχείων, διεκδικήσεων, μετοχών, τραπεζικών καταθέσεων που είχε η μεγάλη ευεργέτιδα.

Η διαθήκη του ιδρύματος «Ιωάννης και Πάολας Νεσορίδου» έχει δημοσιευτεί στις 15.11.2011 στη φιλόξενη εφημερία ΡΟΔΙΑΚΗ, με συντάκτρια κείμενου την Ελευθερία Πελλού.
Η αποκατάσταση του ονόματος της Πάολας Νεστορίδου στο λογότυπο του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης της Ρόδου, εκτιμώ ότι οφείλει να επανεξεταστεί και να προσδιοριστεί με την ευγνωμονούσα ματιά.

Δεν μπαίνω σε ιστορικές, αριθμητικές αναφορές που έχουν καταγραφεί ήδη στη συνείδηση του ροδιακού λαού, μπαίνω όμως στο πεδίο της αισθητικής της ποιότητας με συγκινησιακές και διανοητικές προεκτάσεις [βλ.σχετ. το βιβλίο της: Λεοντσίνη-Γλυκοφρύδη, Αθανασία, (2006), Αισθητική και Τέχνη. Αθήνα: Συμμετρία].