Γ. Σακελλαρίδης: Ποιο είναι το πρώτιστο μέλημα σε μία χορωδία;

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Γιώργος Σακελλαρίδης

Είναι, τα μέλη της, να τραγουδήσουν με ζωντάνια, και όχι απαραίτητα δυνατά. Είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό- δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει- πως αν ένας χορωδός κάθεται ή στέκεται παθητικά, αδύναμα, έτσι και θα τραγουδήσει.

Οι χορωδοί, είτε είναι παιδιά, είτε είναι ενήλικες, πρέπει να νιώθουν σαν τους δρομείς- αθλητές τη στιγμή που βρίσκονται στην αφετηρία, έτοιμοι να ξεκινήσουν να τρέξουν! Πρέπει να νιώθουν ζωντάνια. Να βιώνουν μια ήρεμη ένταση.
Όταν ερχόσαστε λοιπόν στη Χορωδία για πρόβα, παρακαλώ, φέρνετε μαζί σας χαμόγελο, ένα καλό λόγο για τους άλλους, και ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΤΗΤΑ για τραγούδι.

Το ΔΡΑΣΤΗΡΙΟ, το ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ τραγούδι είναι το όμορφο, το απολαυστικό τραγούδι. Αυτό το είδος τραγουδιού όμως απαιτεί ένα σώμα που θα αισθάνεται, θα τραγουδά και θα έχει μνήμη.

ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΣΩΜΑ ΜΕ ΜΝΗΜΗ;
Για να θυμόμαστε σωματικές κινήσεις που κάποτε χρησιμοποιήσαμε στις πρόβες, με σκοπό να βοηθήσουμε τις φωνές μας να ζωντανέψουν, ή να αποκτήσουν «όγκο», ή για να ενεργοποιήσουμε τη λεγόμενη «στηριγμένη κεφαλική φωνή», ή για να πειστούμε πως το σώμα μας είναι γεμάτο «στόματα»! Τέτοιες μνήμες, βοηθούν να τραγουδήσουμε καλύτερα.

Η εξωτερική κίνηση του σώματος, η κίνηση δηλαδή που φαίνεται, έχει τις «ρίζες» της στην πιο σπουδαία κίνηση, την εσωτερική κίνηση. Την κίνηση που συνδέεται με την ψυχή και τα συναισθήματα. Η εξωτερική κίνηση δεν είναι τελικά η καθοριστική κίνηση, αυτή δηλαδή που προετοιμάζει το σώμα για να «δεχτεί» τη μουσική- όπως μας διαβεβαιώνει ο Γιώργος Χατζηνίκος- αλλά αυτή που ξεκινά από μέσα μας.
Είναι απλό. Η εσωτερική κίνηση είναι αυτή που «γεννά» την εξωτερική κίνηση.

ΓΙΑΤΙ ΧΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑ;
Γιατί ο καλός, ο εξασκημένος «τραγουδιστής», τραγουδά με όλο του το σώμα! Θυμηθείτε: «το σώμα μας είναι γεμάτο στόματα». Ακόμα και τα ακροδάχτυλα μας «τραγουδούν» στο αυθεντικό, στο πηγαίο τραγούδι.

Κρατήστε καλά στο νου σας: Ακόμη κι όταν καθόμαστε στις καρέκλες, δεν «σωριαζόμαστε» πάνω σ’ αυτές. Το κορμί πρέπει να μένει όρθιο, έτσι που να μπορεί να λειτουργεί το διάφραγμα. Η καλή αναπνοή, η διαφραγματική αναπνοή, είναι το θεμέλιο του «καλού» τραγουδιού.

Αυτή, η διαφραγματική αναπνοή δηλαδή, είναι που μας βοηθά ώστε να πετύχουμε στηριγμένη κεφαλική φωνή και να απομακρυνθούμε έτσι από τη στηθική φωνή, που είναι τραχιά, «σκούρα», «άχρωμη», άχαρη.

Και φυσικά κάτι ακόμη που βοηθά και ομορφαίνει το τραγούδι, είναι η καθαρότητα και η αποφασιστικότητα με την οποία τραγουδάμε τα σύμφωνα.
Ο καθηγητής Χορωδίας Adolf Rudiger, έχει γράψει: «Το τραγούδι είναι τα σύμφωνα».

ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ;
Γιατί ένα σώμα που αισθάνεται είναι ένα σώμα που συγκινείται. Η κίνηση πρέπει να προέρχεται από μια συγκίνηση. Και τι σημαίνει «συγκίνηση»; Συγκίνηση σημαίνει ΟΛΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ.

Διαβάστε κι εσείς πόσο όμορφα τα λέει ο διεθνούς φήμης πιανίστας, διευθυντής ορχήστρας, παιδαγωγός και μουσικοφιλόσοφος, Γιώργος Χατζηνίκος: «Όταν συγκινούμαι πραγματικά, η συγκίνηση ξεκινάει απ’ τα δάχτυλα των ποδιών μου και φτάνει ως την κορυφή του κεφαλιού.

Η κίνηση που βγαίνει από τη ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ μεταδίδει και συγκίνηση».
Πρέπει να ζήσεις μια κίνηση για να την αποδώσεις. Αν για παράδειγμα το τραγούδι λέει: «Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω- λουίζα και βασιλικό- μαζί μ' αυτά να σε φιλήσω- και τι να πρωτοθυμηθώ...» ή «Κίνησ' η βαρκούλα πάλι για το όμορφο ακρογιάλι και τα νερά τα γαλανά τη χαιρετούν που ξεκινά...», είναι σημαντικό στις πρόβες μας, να εσωτερικεύουμε εικόνες βγαλμένες από τους στίχους και τη δομή του τραγουδιού, και να τις εξωτερικεύουμε με λιτές κινήσεις και τραγούδι.

Στη συναυλία, αργότερα, η εξωτερίκευση θα γίνεται μόνο με τη φωνή, ενώ θα εξακολουθούν να αναπλάθονται οι εικόνες και οι συγκινήσεις που προέρχονται από τους στίχους, τη μελωδία και την αρμονία του τραγουδιού.

Παιδιά (κάθε ηλικίας! Έχουμε αδυναμία στη λέξη «παιδιά!»), δεν είναι άδικο να κρατάτε «φυλακισμένες» τις όμορφες φωνές σας; «Ελευθερώστε» τες. Αφήστε τες να «λάμψουν». Να «γεμίσουν» το χώρο. Να δώσουν τριγύρω σ’ αυτούς που τις ακούνε, χαρά, απόλαυση, ευτυχία.

Αξίζει λοιπόν να «γυμνάσετε» με ευχάριστο τρόπο, το μουσικό όργανο που λέγεται ΦΩΝΗ.
Να «σπάσετε» τα «δεσμά» της παθητικότητας του σώματος, του νου και των συναισθημάτων και να ενεργοποιήσετε, χωρίς συστολή και φόβο, την «προίκα» σας, τη ΦΩΝΗ σας.
Από κει και πέρα η καλλιέργειά της, είναι θέμα ΥΠΟΜΟΝΗΣ και μεθοδικής ΕΠΙΜΟΝΗΣ.