Ηλίας Καραβόλιας: Μια βολική συνθήκη ανοχής της διαφθοράς

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Βρήκαμε πάλι την πηγή του κακού. Μας είπαν πάλι οι ξένοι «γιατί δεν μπαίνουν φυλακή» οι υπεύθυνοι διαφθοράς. Και έτσι ξεχνάμε ποιος πράττει το αδίκημα, ποιος θρέφει τη συνθήκη ανοχής της διαφθοράς και δεν καθίζει ενόχους στο σκαμνί, ποιος τους προστατεύει (πλην του όποιου βολικού νόμου) και ποιος τους δίνει αυτούς όλους χώρο, χρόνο και δικαίωμα αυτοπροστασίας.

Ξεχνάμε ποιος διορίζει, προάγει και καταργεί δικαστές και ποιοι βαθμοί εξάρτησης ή ανεξαρτησίας ρυθμίζουν την ισχύ του δικαίου και την απονομή δικαιοσύνης στον τόπο αυτό.

Και σχεδόν οι πάντες, με ύφος συνταγματικού παντογνώστη, κατηγορούν ως βασικό ηθικό αυτουργό του ακαταδίωκτου των υπουργών στη χώρα, τον Βαγγέλη Βενιζέλο για τον περίφημο νόμο περί ευθύνης υπουργών (σημ.: με τον οποίο νόμο διαφωνώ κάθετα και σε μεγάλο βαθμό, με όρους όχι μόνο συνταγματικής εμβέλειας ή ωφέλειας, αλλά και όρους ταξικής πρόσληψης, φιλοσοφίας δικαίου και πολιτικής ηθικής — αν και η ουσία και ο πυρήνας θεσμοθέτησής του δεν είχε «συλλογιστική συγκάλυψη» ούτε ειδικό νομικό φορμαλισμό για να διαιωνίσει ακαταδίωκτο και βολικές παραγραφές).

Και σήμερα λοιπόν που η ευρωπαία εισαγγελέας ονόμασε τον νόμο αυτό ως εμπόδιο άσκησης καθηκόντων της — και ενδεχόμενων διώξεων — αυτοί όλοι που ξαφνικά θυμήθηκαν την αιτία της διαφθοράς (τι πιο βολικό σε μια οριζόντια και κάθετα διεφθαρμένη χώρα) δεν βλέπουν την ουσία πίσω από αυτή τη δήλωση.

Το ότι η παρούσα κυβέρνηση αποφάσισε ως πλειοψηφία να μην παραπέμψει δικά της υπουργικά στελέχη για διάφορες υποθέσεις.

Και οι φανατικοί υποστηρικτές του δήθεν φιλελεύθερου πρωθυπουργού και του μοντέλου διακυβέρνησης, τα βάζουν τώρα με σύσσωμη την αντιπολίτευση (!) που δεν βάζει, λέει, πλάτη στην κυβέρνηση να αλλάξει το άρθρο 86 (κάτι που δηλώνει υποτίθεται συνέχεια ως πρόθεση ο πρωθυπουργός).

Σε αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από τη στρεβλή ερμηνευτική.

Τη σκόπιμη μετάφραση του δήθεν αυτονόητου ως ανορθολογικό, και τη χρήση του δήθεν ανεφάρμοστου που διαιωνίζεται ως βολική άγκυρα εναντίωσης στο δίκαιο και την αλήθεια.

Κάποιος με βασικές γνώσεις του ενωσιακού δικαίου — σε σύγκριση με το εθνικό δίκαιο και τις κοινές διατάξεις του δικού μας ποινικού κώδικα — ξέρει ακριβώς το γιατί ανέφερε το άρθρο 86 η ευρωπαία εισαγγελέας. Και ξέρει γιατί δεν το ανέφερε καθόλου από έδρα της, εδώ και μήνες.

Οι δε διώξεις για διασπάθιση κοινοτικού χρήματος από την ευρωπαϊκή εισαγγελία, αλλά και οι διώξεις που θα έπρεπε να ασκηθούν από την ελληνική δικαιοσύνη, είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

Το άρθρο 86 καλύπτει υποτίθεται υπουργούς και πολιτικούς ως «κρατούσα κατάσταση», ως «συνθήκη προστασίας» κατηγοριών και ποινών.

Αλλά ποιος εμποδίζει πραγματικά την άσκηση διώξεων σε βουλευτές και υπουργούς, όταν υπάρχουν έμπρακτες αποδείξεις και επαρκή στοιχεία παραπομπής αυτών;

Ποιο «σώμα απόφανσης» είναι τελικά αυτό, στην Ελλάδα, που ρυθμίζει κατά το δοκούν την ερμηνεία αλλά και τη χρήση του νόμου περί ευθύνης υπουργών;

Το κατανοείτε πιστεύω: δεν είναι η ελληνική Βουλή φυσικά, αλλά η πλειοψηφία εντός της, δηλαδή η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία.

Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι ξαφνικά τη σπουδή τους να ξεμασκαρέψουν δήθεν τη χρόνια συνεννόηση των Ελλήνων πολιτικών να αθωώσουν εαυτούς και αλλήλους και να συγκαλύπτονται. Αυτό ακριβώς είναι ο λαϊκισμός: η βολική εξίσωση και ευθυγράμμιση μιας δήθεν λογικής ερμηνείας για το σύνολο του πολιτικού παίγνιου και της διαφθοράς που το συνοδεύει.

Στη χώρα που λείπει το Συνταγματικό Δικαστήριο σκόπιμα, πολλές δεκαετίες και για πολλούς λόγους, στη χώρα που η εκάστοτε πρόθεση συνταγματικής αναθεώρησης εξαγγέλλεται με τυμπανοκρουσίες αλλά πάντα δήθεν «δεν βάζει πλάτη η μειοψηφία της αντιπολίτευσης», ξεχνάμε το πολύ βασικό που δεν χωράει σε καμία νομική, γλωσσολογική, πολιτική ή διανοητική ερμηνεία.

Η λογική της κυριαρχίας που καθιστά κάθε νόμο χρήσιμο ή άχρηστο. Η λογική δηλαδή της χρήσης του κάθε νόμου ως κυρίαρχο εργαλείο πολιτικού οφέλους.

Με απλά ελληνικά; Το είπε ο γνωστός μαρτυριάρης υπουργός (και ξεπερνάει κάθε φιλοσοφία δικαίου και κάθε σωστό ή στρεβλό νόμο παραγραφών ή προστασίας): «Εμείς είμαστε η πλειοψηφία, εμείς αποφασίσαμε, εμείς δεν τους παραπέμψαμε».

Ο Μένανδρος έλεγε στην αρχαιότητα ότι «δεν υπάρχει νόμος που να είναι πιο ισχυρός από την ανάγκη».

Αυτή την ανάγκη είναι που η τωρινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί και εργαλειοποιεί θεσμούς, έχοντας και την πολυτέλεια να λέει «θα αλλάξουμε τον κακό νόμο»…