Μαρία Καρίκη: Όταν νιώθεις ότι δε σε καταλαβαίνει κανείς…

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Μαρία Καρίκη

Ψυχολόγος, Msc

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ένα κοινωνικό ον. Έχει την ανάγκη να αλληλεπιδρά, να μοιράζεται, να αισθάνεται ότι ανήκει κάπου. Μεγαλώνει, εξελίσσεται και ωριμάζει μέσα από τις σχέσεις. Πρόκειται για μια πορεία ζωής, όπου οι άνθρωποι που συναντούμε επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά την ψυχοσυναισθηματική μας ανάπτυξη. Ωστόσο, παρόλο που μπορεί να έχουμε γύρω μας πολλά άτομα, δε σημαίνει απαραίτητα ότι ταιριάζουμε με όλους ή ότι επικοινωνούμε ουσιαστικά μαζί τους.

Υπάρχουν φορές, που ενώ περιτριγυριζόμαστε από διάφορους, μπορεί να νιώθουμε μοναξιά ή να αισθανόμαστε ότι δε μας καταλαβαίνουν. Μιλάμε, εκφραζόμαστε, ανοιγόμαστε και παίρνουμε απαντήσεις που μας κάνουν να αναρωτηθούμε αν μας ακούν πραγματικά. Ο καθένας μπορεί να λέει την άποψή του, χωρίς να έχει μπει πριν στη θέση μας και να κατανοήσει αυτό που λέμε από τη δική μας σκοπιά. Συχνά, οι άνθρωποι προβάλλουν απλά τις δικές τους περιοριστικές πεποιθήσεις πάνω μας, χωρίς ενσυναίσθηση, ασκώντας κάποιες φορές και κριτική.

Το αίσθημα τού να μη σε καταλαβαίνει κανείς, όπως θα ήθελες, σε βαραίνει, σε απογοητεύει και σε κάνει να νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Αναρωτιέσαι αν εσύ δεν τα λες “σωστά” ή αν εκείνοι δεν μπορούν να βγουν από το “εγώ” τους και να σε καταλάβουν. Αν δεν έχεις την απαραίτητη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, μπορεί να γεμίσεις με αμφιβολίες για τον εαυτό σου και να αισθάνεσαι διαφορετικός από τους άλλους ή και “παράξενος”. Δεν ξέρεις αν ψάχνεις την αποδοχή μέσα από την κατανόηση ή τη δικαίωση ή την επιβεβαίωση ή μια παρηγοριά.

Κάθε άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να καταθέσει κάπου την αλήθεια του, το παράπονό του, τη δυσκολία που περνάει, αλλά και τη χαρά του. Όλοι ψάχνουμε κάποιον που μπορεί να χαρεί ειλικρινά με κάτι ευχάριστο που θα του μοιραστούμε ή αντίστοιχα να αισθανθεί τον πόνο μας. Είναι ένας τρόπος να μη νιώθουμε μόνοι ή αβοήθητοι σε αυτό τον κόσμο. Αυτό δε σημαίνει ότι βλέπουμε τις σχέσεις μας εξαρτητικά. Ωστόσο, μια βαθιά, ουσιαστική (αμφίδρομη) σύνδεση με ένα άλλο άτομο μας προκαλεί μια αίσθηση ασφάλειας και παρηγοριάς.

Γύρω μας βλέπουμε συνεχώς ανθρώπους κοινωνικούς, εξωστρεφείς που μοιράζονται προσωπικές τους στιγμές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ακόμα κι αν αυτή είναι η τάση της εποχής, δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτό που δείχνουν είναι και όντως. Η αξία των σχέσεών μας δεν είναι ποσοτική, αλλά ποιοτική. Σε ποιον μπορείς να απευθυνθείς για να πεις κάτι πολύ δικό σου προσωπικό; Ποιον μπορείς να εμπιστευθείς πραγματικά; Σε ποιον μπορείς να πας που δεν θα σου ασκήσει κριτική και δεν θα σε κάνει να νιώσεις άσχημα μετά; Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που θα ακούσουν αυτό που θα τους πεις χωρίς να σε διακόψουν και χωρίς να θέλουν να σε χειραγωγήσουν με βάση αυτό που θεωρούν εκείνοι “σωστό”;

Μια ανθρώπινη σχέση κρίνεται από το βάθος της, από τη δυνατότητα να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου ελεύθερα και χωρίς φίλτρα. Δεν έχει σημασία πόσους έχεις γύρω σου, αλλά πόσοι μπορούν να μπουν στη θέση σου και να καταλάβουν αυτό που πραγματικά είσαι. Αυτοί που θα μπουν στον κόπο να δουν την αλήθειά σου από τη δική σου θέση είναι αυτοί που θα παραμείνουν ως το τέλος. Είναι οι “μετρημένοι” άνθρωποι στη ζωή σου, στους οποίους ξέρεις ότι μπορείς να απευθυνθείς, γιατί θα είναι εκεί για σένα. Παρά τις παραξενιές σου, παρά τις αντιφάσεις σου, παρά τα λάθη σου...

Σημασία, λοιπόν, δεν έχει απλά να μιλάς. Σημασία έχει να εισακούγεσαι και να το εισπράττεις αυτό. Να σου δείχνουν οι άνθρωποι που επιλέγεις ότι θέλουν να είναι μέρος όσων κουβαλάς μέσα σου. Ότι νοιάζονται πραγματικά για σένα. Ότι θέλουν να ακούσουν ό,τι σε σκοτεινιάζει. Αυτή η πρόθεση ενός ειλικρινούς νοιαξίματος είναι που κάνει τη διαφορά σε μια σχέση. Αυτούς τους ανθρώπους αναζητάμε γύρω μας. Και δεν είναι πάντα εύκολο στην εποχή μας να τους βρούμε.

Η ανάγκη να σε καταλάβει κάποιος είναι μια βαθιά ψυχική ανάγκη και δεν αντικαθίσταται με τίποτα άλλο. Δεν θέλεις απλά να υπάρχεις και να περιφέρεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους. Θες να χτίσεις ουσιαστικούς δεσμούς με κάποιους. Θες να ξέρεις ότι κάποιος εκεί έξω θέλει αλήθεια να ακούσει αυτά που έχεις να πεις. Ένα πρόσωπο αναφοράς μπορεί να λειτουργήσει αποσυμπιεστικά, παρηγορητικά, ανακουφιστικά για σένα.

Κι ας μην έχει κάτι να σε συμβουλέψει...Απλά και μόνο που ήταν παρών και σου έδωσε λίγο από το χρόνο του, λίγο από την προσοχή του...όπως θα έκανες και εσύ για εκείνον...! Είναι που στάθηκε να ακούσει τις δικές σου σκέψεις και ανησυχίες...Είναι που μετά από ένα τέτοιο “μοίρασμα” νιώθεις λιγότερο μόνος, λιγότερο απεγνωσμένος...