Η «σφραγίδα» και ο «λογότυπος» της Ιεράς Μητρόπολης Ρόδου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Mαίρη Παπανδρέου

Σήμερα που βάλλεται ο Χριστιανισμός και ιδιαίτερα η Ορθοδοξία, σε πολλά επίπεδα, ποικιλοτρόπως και με διαφορετικά κίνητρα, συμπεριλαμβανομένων των κακώς ερμηνευμένα ως «προοδευτικά άτομα» ή ως «σύγχρονες πολιτικές αντιλήψεις», γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη η άγνοια όπως και ο επικίνδυνος φανατισμός, που τις περισσότερες φορές, οφείλεται στην επιθυμία του ατόμου, να «φαίνεται» καινοτόμος και γι’ αυτό εθελοτυφλεί.

Σαν να μην έφταναν οι μύριες όσες «παραφυάδες» ομάδων που αυτοονομάζονται «Φιλοσοφικές» ή άλλως πως «Σχολές», έχομε και τους αρνητικά σκεπτόμενους. Οι αρνητικά σκεπτόμενοι, βέβαια πρώτα βλάπτουν τον εαυτό τους και έπειτα τους «επιπόλαιους» και τους «μη σκεπτόμενους».

Οι «αρνητικά σκεπτόμενοι», ζουν ψάχνοντας να βρουν την «ευτυχία», μέσα στις «δύστυχες» αρνητικές σκέψεις και αισθήματα, που είναι βέβαια εντελώς αδύνατον.

Ο καθένας μας φυσικά, είναι «άξιος της μοίρας του», για την οποία είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, την εντελώς τυφλή μητέρα καθηγήτριας του «Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδoς Pierce-Deree-Alba», Ελευθερία Λογγινίδου, που είχαν έρθει ως πρόσφυγες μαζί με το Κολλέγιο από το 1922 με τις σφαγές της Σμύρνης από τους Τούρκους, που έλεγε: «Είμαι ευτυχής τυφλή». Βέβαια, ήταν τυφλή στα φυσικά της μάτια, ενώ τα «μάτια της ψυχής της» ήταν ολάνοιχτα και φωτοβόλα, από τη Χριστιανική της Πίστη.

Ας φέρομε στο νου μας και τη διάσημη αείμνηστη Έλεν Κέλλερ, που σε μικρή παιδική ηλικία έμεινε τυφλή και κωφάλαλη, και όμως όχι μόνον επικοινωνούσε με τους γύρω της με τις μεθόδους των τυφλών και κωφάλαλων, αλλά «υπαγόρευσε» τη συγγραφή πολλών βιβλίων, που έδωσαν αισιοδοξία και δύναμη ζωής, σε πολλούς συνανθρώπους μας. Πόσο είμαστε όμως σήμερα, «παρατηρητικοί» στις θετικές θέσεις και ποικίλες εκφράσεις της Θρησκείας και της Εκκλησίας μας;

Πόσοι από μας, πιστεύομε χωρίς να επικρίνομε και προπαντός χωρίς να κατακρίνομε γενικά, αλλά και ειδικότερα. Πόσοι από εμάς, έχομε αναπτύξει την ιδιαίτερη ικανότητα του νου μας, να «παρατηρούμε τα όσα θετικά γεγονότα και «υγιή στάση ζωής γύρω μας»;

Πόσοι από εμάς, «ερμηνεύομε» ορθολογιστικά την πρόσφατη επίθεση του Πούτιν, εναντίον του Οικουμενικού μας Πατριάρχη, και ξεχνάει ο συγκεκριμένος Ορθόδοξος ηγέτης, ότι την Ορθοδοξία την έφεραν στη χώρα του οι Έλληνες Ορθόδοξοι Ιερομόναχοι Κύριλλος και Μεθόδιος, όπως και τη γνωστή ως «Κυριλλική γραφή» για τους φίλους Ρώσους που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα; Δεν συγχωρείται άγνοια ή παραχάραξη της Ιστορίας, αν επιθυμούμε να αποκαλούμαστε γνώστες και σώφρονες.

Συγκινητική και ιδιαίτερα σημαντική λοιπόν, η «σφραγίδα» και ο «λογότυπος» της Ιεράς Μητροπόλεως Ρόδου, με τη σοφή, ευαίσθητη και γεμάτη σεβασμό και γνώση της Ιστορίας της Ρόδου, που ο

Σεβασμιώτατος, έκανε «πράξη», όχι μόνον για να φανερώσει την αμέριστη αγάπη του για το τόπου, αλλά και για να «υποδεικνύει» και αποδεικνύει στους όποιους άλλους, τις βαθιές ρίζες της Ιστορίες του τόπου, πηγαίνοντας πίσω χιλιάδες χρόνια, συνδέοντας το μακρινό «Χθες» με το «Σήμερα» σαν απόδειξη της Ελληνικότητάς μας, ιδιαίτερα προς κάποιους αμφισβητίες αλλόθρησκους όμορους.

Με εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη και βαθιά συγκίνηση, παρατηρούμε πως η Ιερά Μητρόπολις Ρόδου με την υπόδειξη φυσικά του Σεβασμιώτατου κ.κ. Κύριλλου και του Ιερατικού του Συμβουλίου, θέσπισε και καθιέρωσε ως «σφραγίδα» της, όλη τη μακραίωνη Ιστορία και Παράδοση της Ρόδου, όπως: τον Βυζαντινό Σταυρό και να θυμόμαστε ότι τον Χριστιανισμό τον «έφερε» στη Ρόδο το 54 μ. Χ. ο Απόστολος Παύλος, όταν με το σκάφος που τον μετέφερε, άραξε στο γνωστό σε όλους «λιμανάκι του Αποστόλου Παύλου» στη Λίνδο.

Δεξιά και αριστερά από τον «Σταυρό», διακρίνει με ιδιαίτερη συγκίνηση ο αντικειμενικός παρατηρητής, ένα από τα δύο εμβλήματα της Ρόδου, τα «γνωστά» πανέμορφα ελαφάκια, ενώ κάτω από το σταυρό, υπάρχει και το άνθος που είναι και αυτό εμβλήματα της Ρόδο, το ονομαζόμενο «ρόδον της Ρόδου», δηλαδή, ο ιβίσκος.

Πόσοι στ’ αλήθεια το παρατηρήσαμε, και πόσοι από εμάς, νιώσαμε βαθιά συγκίνηση και υπερηφάνεια για την Αυτοκέφαλη Εκκλησία μας και για τον Δεσπότη μας;