Ο πόλεμος της Ουκρανίας

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Σάββας Καραταπάνης
ιατρός/δημοτικός σύμβουλος Ρόδου

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία άνοιξε μία μαύρη τρύπα στην καρδιά της Ευρώπης και μας έδειξε ξανά το σκληρό πρόσωπο του πολέμου με τα χιλιάδες θύματα, ακόμα και μεταξύ των αμάχων.

Η ιστορία των δύο σύγχρονων Εθνών είναι πολύ παλιά και μοιράζονται την ίδια κληρονομιά! Το 862 μ.χ. σύμφωνα με το πρωτότυπο Ρωσικό χρονικό οι Σλάβοι κάνουν την εξής πρόταση στους Σουηδούς Βίκινγκς: «Η χώρα μας είναι πλούσια και απέραντη αλλά είναι θύμα αταξίας και σύγχυσης. Ελάτε να μας κυβερνήσετε και να βασιλέψετε».

Δύο αδέλφια ο Ρούρικ στη αρχή και μετά Όλεγκ ο Σοφός, γίνονται Τσάροι της Ρωσίας και ιδρύουν το πρώτο Ρωσικό κράτος στο Κίεβο. Ο Δνείπερος ποταμός αναδεικνύεται σ’ ένα μεγάλο εμπορικό δρόμο.

Το 988 μ.Χ ο Τσάρος Βλαντιμίρ αφού παντρεύεται την αδελφή του Βυζαντινού αυτοκράτορα, ασπάζεται τον Χριστιανισμό και βαπτίζει μαζικά τους υπηκόους του στον Δνείπερο ποταμό.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η περιοχή του Κιέβου (σήμερα πρωτεύουσα της Ουκρανίας) είναι κοιτίδα ουσιαστικά και των δύο λαών. Με το πέρασμα των αιώνων στο μεγάλο αυτό Ρωσικό Έθνος δημιουργήθηκε μια διαφορετική Εθνική ταυτότητα, η Ουκρανική.

Η Ουκρανία μετά την πτώση του Κομμουνιστικού Καθεστώτος το 1991, ανακήρυξε την ανεξαρτησία της καθώς το ίδιο έκανε και η Ρωσική Δημοκρατία. Οι δύο λαοί μέχρι τότε συμβίωναν μέσα στα πλαίσια της Ε.Σ.Σ.Δ. και τα σύνορα μέχρι τότε ήταν εσωτερικά, αλλά μετά απ’ αυτήν την ημερομηνία (1991) έγιναν εξωτερικά, αφήνοντας πληθυσμούς με διαφορετικές Εθνικές ταυτότητες, υποχρεωμένους να συνυπάρχουν σε ένα κράτος.

Η Κριμαία το 1954, στα πλαίσια των εορτασμών για τα 300 χρόνια της Ένωσης Ουκρανίας και Ρωσίας, μεταβιβάστηκε με απόφαση του Ανωτάτου Σοβιέτ της Ε.Σ.Σ.Δ. από τη Ρωσική Επικράτεια στην Ουκρανική.

Μετά την πτώση του Κομμουνισμού και ενώ το σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύεται, το ΝΑΤΟ παραμένει κι ενώ έχουμε την ειρηνική επανένωση της Γερμανίας, αρχίζει να επεκτείνεται προς τα Ανατολικά ενσωματώνοντας μία – μία τις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες. Χώρες όπως η Πολωνία, η Τσεχία, η Ρουμανία, οι Βαλτικές χώρες κ.α. προτιμούν να γίνουν σιγά – σιγά μέλη της Δυτικής Συμμαχίας.
Η πολιτική αυτή της επέκτασης του ΝΑΤΟ, δέχθηκε επικρίσεις ακόμη και από Αμερικανούς αναλυτές, όπως ο Χένρυ Κίσινγκερ, ο Τζώρτζ Κέναν αλλά και ο Τόμας Φρίντμαν με άρθρο του στους Times της Νέας Υόρκης.

Οι αιτιάσεις της Ρωσίας και οι ανησυχίες της, δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν από τους Αμερικανούς. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης το οποίον επικαλούνται για την Ουκρανία, μήπως πρέπει να συγκριθεί με το δικαίωμα της Κούβας για στρατιωτική συμμαχία με την ΕΣΣΔ; Ο κόσμος έφτασε στα πρόθυρα πυρηνικού ολέθρου λόγω των βαλλιστικών πυραύλων που αναπτύχθηκαν το 1962 στην Κούβα. Ο Θουκυδίδης είναι πάντα επίκαιρος και το επεισόδιο της καταστροφής των Μηλίων από την δημοκρατική Αθήνα είναι γνωστό στην ιστορία.

Θα πρέπει να δεχθούμε ότι επιθετικούς πολέμους δεν κάνουν μόνον τα αυταρχικά καθεστώτα όπως του Προέδρου Πούτιν αλλά και οι Δημοκρατίες όπως στο Ιράκ, τη Λιβύη κ.α. Να θυμίσω επίσης από την ιστορία τους δύο επιθετικούς πολέμους του Οπίου το 1839 και το 1856, που η Μεγάλη Βρετανία κήρυξε εναντίον της Κίνας.

Οι πόλεμοι αυτοί αποσταθεροποίησαν την Κινεζική Αυτοκρατορία και οδήγησαν στην κατάρρευση του συστήματος ασφαλείας στον Ειρηνικό Ωκεανό με επακόλουθο την άνοδο και την επέκταση της μιλιταριστικής Ιαπωνίας, που οι συνέπειες της έφτασαν μέχρι τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Πρόεδρος Σι , μίλησε για τα 100 χρόνια ταπείνωσης της χώρας του από τους Δυτικούς, όπως και ο Πρόεδρος Πούτιν δεν δέχεται να μιλούν για τη χώρα του ότι είναι Περιφερειακή Δύναμη και όχι παγκόσμια δύναμη, όπως αποκάλεσε την Ρωσία, ο Πρόεδρος Ομπάμα. Θα πρέπει να δεχτούμε επίσης, εμείς οι Δυτικοί, ότι πέραν από εμάς υπάρχει και ένας άλλος κόσμος με τον οποίον οφείλουμε να συμβιώσουμε, αφού σε άλλη περίπτωση η καταστροφή θα είναι τελειωτική και ολέθρια για την ανθρωπότητα. Δεν μιλώ για κατευνασμό αλλά για συνεννόηση. Σήμερα χρειάζεται να υπάρξει μια διέξοδος μετά την στρατιωτική εμπλοκή και παρά τη βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας, η διπλωματία πρέπει να βρει τις λύσεις ώστε να επικρατήσει η Ειρήνη όσο το δυνατόν γρηγορότερα!

Οι πρωτοβουλίες των Ευρωπαίων Ηγετών και κυρίως του Προέδρου Μακρόν και του Καγκελάριου Σολτς είναι απαραίτητες, γιατί το πρόβλημα αφορά τα ζητήματα ασφαλείας κυρίως των Ευρωπαϊκών Λαών, στους οποίους περιλαμβάνεται φυσικά και ο Ρώσικος λαός. Η λογική του «κτισίματος» νέων «παραπετασμάτων» πρέπει να αποφευχθεί.