"Αθέατες πλευρές μνήμης" – Οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ρόδου-Ζέφυρος, στέλνουν το μήνυμά τους

Rodiaki NewsRoom

Στις 29η Νοέμβρη -Παγκόσμια Ημέρα Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό (ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΗΕ 1977) τα παιδιά του τμήματος Β2 του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ρόδου-Ζέφυρος και η δασκάλα τους κα Μαρδίτσα Πάνου, έφεραν στο φως αθέατες πλευρές της ιστορίας του Δωδεκανησιακού λαού, κι έστειλαν το μήνυμά τους για αλληλεγγύη σε μεγάλους και παιδιά.

Το σχολείο περί της δράσεώς του αυτής, αναφέρει σε ανακοίνωσή του τα ακόλουθα:

«Με αφορμή τη φωτογραφία με τίτλο “Το παιδί στη Γάζα”, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Δευτέρας, (Β2) τάξης, η Αμέλια, ο Νικηφόρος-Ταξιάρχης, ο Πανορμίτης-Σάββας, η Μαργαρίτα, η Αναΐς – Μαρία, ο Νικόλας, η Αλέσια, η Βασιλική, ο Παναγιώτης, η Διαμαντούλα, η Ελισάβετ, ο Γιώργος, η Ιωάννα, ο Μάριος, ο Απόστολος-Τσαμπίκος, η Ελένη-Άννα, ο Δημήτρης, ο Διονύσης, ο Πέτρος, ο Άλπερ και η Νικολέτα-Αικατερίνη, εξέφρασαν τα συναισθήματά τους και ξεδίπλωσαν τη σκέψη τους σε ένα παραλληλισμό με το τι έχουν ακούσει για τα πρόσφατα γεγονότα στον κόσμο.

Μίλησαν για τον πόλεμο και την Ειρήνη, για το τι σημαίνει για ένα παιδί να ζει σε εμπόλεμη ζώνη και τις τραγικές συνέπειες που έχει αυτή η κατάσταση στη ζωή του (φτώχεια, προσφυγιά, δεν υπάρχουν δικαιώματα, έλλειψη βασικών αγαθών, ψυχικά τραύματα κ.λπ.).

Στη συνέχεια, κάθε παιδί κατέγραψε τις σκέψεις και τα συναισθήματά του φτιάχνοντας ένα συννεφόλεξο.

Σε δύο στήλες στον πίνακα έγραψαν λέξεις σχετικές με τον πόλεμο και στην άλλη σχετικές με την Ειρήνη. Τέλος έφτιαξαν ένα περιστέρι από χαρτί του μέτρου με τη βοήθεια του εικαστικού του Σχολείου κ. Σαλαμέτη Δημοσθένη, το οποίο χώρισαν στη μέση. Εκεί έγραψαν τις λέξεις τους για τον πόλεμο και την Ειρήνη. Έκαναν και κάποιες σχετικές εικόνες (π.χ. λουλούδια, τανκς κ.ά.).

Στο τέλος τα δημοσιοποίησαν όλα αυτά σε ένα ταμπλό στην είσοδο του Σχολείου παραθέτοντας παράλληλα αθέατες πλευρές της ιστορίας των Δωδεκανησίων που βρέθηκαν πρόσφυγες στην Παλαιστίνη.

Συγκεκριμένα αναρτήθηκαν δύο ντοκουμέντα από την τοπική ιστορία, που αφορούν τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και το πώς Καστελλοριζιοί και Καλύμνιοι έφυγαν πρόσφυγες στην Παλαιστίνη (και όχι μόνο) για κάποιο διάστημα.

Στη Γάζα φιλοξενήθηκαν πολλοί Καλύμνιοι πρόσφυγες κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Στη Λωρίδα της Γάζας, είχαν φιλοξενηθεί Έλληνες, πρόσφυγες σε ελεγχόμενα στρατόπεδα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ειδικότερα Καλύμνιοι.

Ο Γιάννης Πατέλης, συνταξιούχος εκπαιδευτικός πια, ήταν τότε μικρός αλλά μεταφέρει στην ΕΡΤ3 και στην εκπομπή «Περίμετρο», όσα άκουσε από την οικογένειά του, για εκείνη την περίοδο της κατοχής στο νησί και πώς οι Καλύμνιοι πήραν την απόφαση να φύγουν από εκεί λόγω της πείνας και να βρουν «καταφύγιο» στη Λωρίδα της Γάζας.

«Στην ιστορία του νησιού αυτή η περίοδος έχει μείνει ως η περίοδος της Γάζας, περίπου από το τέλος του 1942 και εντάθηκε αυτή η κατάσταση το φθινόπωρο του 1943, όταν ήρθαν οι Γερμανοί κι έπεσε πείνα στο νησί.

Έτσι αποφάσισαν να φύγουν. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος από το να φύγουν στην Τουρκία και από εκεί πολλοί λίγοι διοχετεύτηκαν στην Κύπρο και άλλοι στην Παλαιστίνη και στην περιοχή της Γάζας», όπως ανέφερε μεταξύ άλλων. (Πηγή: https://www.ertnews.gr/video/sti-gaza-filoksenithikan-polloi-kalymnioi-prosfyges-kata-ton-v-pagkosmio-polemo/)

Καστελλόριζο: Ο δρόμος της προσφυγιάς και η τραγωδία της επιστροφής
Οι Καστελλοριζιοί αν και πέρασαν χρόνια ησυχίας με τους κατακτητές, ακολούθως υπέφεραν τα πάνδεινα από τις κατοχικές δυνάμεις, αφού η ιταλική κατοχή τους αντιμετώπισε με συνεχή περιστατικά, βίας, προπηλακισμών, λεηλασιών και γενικά κάθε είδους βασανιστήριο, με αποτέλεσμα το νησί των 8.000 κατοίκων (υπήρξε και περίοδος με 12.000) να έχει φτάσει στο επίπεδο των 2.000 κατοίκων, αφού αρκετοί είχαν φύγει για να γλιτώσουν τις διώξεις.

Με την έναρξη του πολέμου νέα δεινά περίμεναν τους νησιώτες.

Αρχικά η φιλική υποδοχή προς τον αγγλικό στρατό που τον Φλεβάρη του 1941 κατέλαβε το νησί και αιχμαλώτισε τους Ιταλούς, σήμανε σκληρά αντίποινα, βία, βασανιστήρια, αιχμαλωσίες, εκτελέσεις, φυλακίσεις, εκτοπίσεις, όταν οι Ιταλοί ανακατέλαβαν το νησί και για μία διετία έκαναν κόλαση την καθημερινότητα των κατοίκων.

Νέα απόβαση συμμαχικών δυνάμεων έγινε τον Οκτώβριο του 1943 (υπενθυμίζουμε ότι από τις 8 Σεπτέμβρη είχε συνθηκολογήσει η Ιταλία και οι Άγγλοι ήθελαν το νησί σαν σταθμό ανεφοδιασμού) για να ακολουθήσουν νέοι βομβαρδισμοί από γερμανικά αεροπλάνα στις 17 Οκτωβρίου 1943.

Τότε αρκετοί κάτοικοι του νησιού επιλέγουν με την πίεση των Εγγλέζων, το δρόμο της προσφυγιάς, περνώντας«απέναντι» στα τουρκικά παράλια στην Αντίφελλο. Από εκεί παρακολουθούν το νησί να φλέγεται και τους κόπους μια ζωής να γίνονται αποκαΐδια.

Εκτός από τις βόμβες, έγιναν και εμπρησμοί μετά από λεηλασίες, όπως ο εμπρησμός της 6ης Ιουλίου 1944.

Στην ανάρτηση με τίτλο “Το προσφυγικό ταξίδι των Νισύριων στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο”, περιγράφεται η εικόνα που αντίκρυσαν οι πρόσφυγες από τη Νίσυρο, όταν διανυκτέρευσαν στο Καστελλόριζο.

Ο προσφυγικός δρόμος ξεκίνησε από την Τουρκία, συνεχίστηκε στην Κύπρο και από εκεί στη Νουζεϊράτ, όπου υπήρχαν ήδη Έλληνες πρόσφυγες από άλλα νησιά. Τελευταίο στρατόπεδο ήταν το El Shat στην Αίγυπτο και από εκεί αρχίζει η επιστροφή και άλλο ένα δράμα. ((Πηγή: https://www.ertnews.gr/eidiseis/kastellorizo-o-dromos-tis-prosfygias-ke-i-tragodia-tis-epistrofis/)

Όλες αυτές οι δράσεις και η σύνδεση με την τοπική μας ιστορία, είχαν ως στόχευση να τονωθεί η ενσυναίσθηση στα παιδιά και στους μεγάλους, όσον αφορά την αντιμετώπιση των προσφύγων.

Όπως και μέρος του λαού μας αναγκάστηκε στο παρελθόν να ακολουθήσει τον δρόμο της προσφυγιάς για να επιβιώσει, έτσι και σήμερα λαοί όπως ο παλαιστινιακός, αναγκάζεται να τραβήξει τον ίδιο δρόμο.

Τα παιδιά μας, οι αυριανοί πολίτες αυτού του κόσμου, είναι απαραίτητο να γνωρίζουν την αξία της Ειρήνης και να γνωρίζουν πως χρειάζεται να εκφράζουμε την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή μας σε τέτοιου είδους καταστάσεις με όποιον τρόπο μπορούμε «αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι», όπως είπε ο ποιητής.

…Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή
ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο...
Λειβαδίτης, Τ. (1979)».