Θάνος Ζέλκας: Μέτρα. Όχι ημίμετρα

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Θάνος Ζέλκας

Μέσα στις επόμενες ημέρες, η χώρα μας καλείται να φέρει εις πέρας τη διοργάνωση ενός ευρωπαϊκού τελικού στο ποδόσφαιρο, με συμμετοχή μάλιστα και μιας ελληνικής ομάδας. Αυτό από μόνο του αποτελεί μια τεράστια πρόκληση, καθώς οι ευρύτερες συνθήκες στην περιοχή δεν είναι ιδανικές. Η ανησυχία είναι αρκετά έντονη, καθώς δύο πόλεμοι βρίσκονται εν εξελίξει βόρεια και ανατολικά μας.

Θα έλεγε κάποιος ότι, ύστερα από την επιτυχημένη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, κάτι τέτοιο θα ήταν σχετικά εύκολο εγχείρημα. Στην πραγματικότητα όμως φαίνεται πως είναι εξίσου «δύσκολη πίστα» αυτό το γεγονός, καθώς πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό και σε μια πολύ ιδιαίτερη συγκυρία.

Η κύρια διαφορά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ότι εκεί δεν υπήρχαν οπαδικά κριτήρια. Είχαμε αγώνες μεταξύ εθνών, διεθνείς συνθήκες, αυξημένα μέτρα ασφάλειας με υπερσύγχρονα μέσα και τον λαό μας ενωμένο ώστε να πετύχει ο εθνικός στόχος. Εδώ πρόκειται για μια διοργάνωση μεταξύ σωματείων που ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψουν επεισόδια από «ανεγκέφαλους» που βρίσκονται πάντα εκεί κοντά.

Το πιθανότερο είναι πως και πάλι ως χώρα θα είμαστε υπόδειγμα στη διεξαγωγή αυτού του γεγονότος. Υπάρχουν όμως σοβαρότατα ερωτήματα για παρόμοιας φύσης διοργανώσεις σε μικρότερο επίπεδο. Για παράδειγμα τι γίνεται με το Κύπελλο Ελλάδας στο ποδόσφαιρο; Γιατί διοργανώνεται κεκλεισμένων των θυρών; Γιατί εκεί δεν μπορεί το κράτος να εγγυηθεί την άρτια και ασφαλή διεξαγωγή παρουσία φιλάθλων;

Ερωτήματα επίσης εγείρονται με τα πάρα πολλά περιστατικά οπαδικής βίας που βλέπουν τελευταία το φως της δημοσιότητας. Πρόσφατα παραδείγματα, ο θάνατος του αστυνομικού από ναυτική φωτοβολίδα από χούλιγκαν, το κομβόι των Κροατών που μπήκαν ανενόχλητοι στη χώρα και προκάλεσαν τον θάνατο ενός ανθρώπου και ζημιές στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας, ο θάνατος του Άλκη στη Θεσσαλονίκη από χούλιγκαν αντίπαλης ομάδας έξω από το σπίτι του. Οι δε ξυλοδαρμοί με οπαδικά κριτήρια καταγράφονται σε καθημερινή βάση.

Κάτι δεν πάει καλά. Και δεν πάει καλά εφόσον υπάρχει ασυδοσία και ατιμωρησία. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που μπορούν οικογένειες να παρακολουθήσουν μεγάλα αθλητικά γεγονότα χωρίς φόβο για τη ζωή τους. Ακόμα κι εκεί όμως παρακολουθούν οπαδοί μόνο της γηπεδούχου ομάδας. Βρισκόμαστε στο 2024 και δεν έχουμε καταφέρει να παρακολουθούμε έναν αγώνα σε οποιοδήποτε άθλημα ενώ υποστηρίζουμε διαφορετικές ομάδες.

Αυτό είναι μια ξεκάθαρη απόδειξη της έλλειψης αθλητικής παιδείας που υπάρχει στη χώρα. Καταρχάς μέσα στον ίδιο τον χώρο του αθλητισμού, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι αθλητές που διαπνέονται από τα αθλητικά ιδεώδη, που αναγνωρίζουν την ανωτερότητα του αντιπάλου σε περίπτωση ήττας, που συγχαίρουν τον αντίπαλο για την καλύτερη απόδοση. Υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα τριγύρω που σιγοντάρει το παρασκήνιο, τη συνωμοσιολογία και τις ανάρμοστες συμπεριφορές.

Οι λεγόμενοι «παράγοντες» των ομάδων σπανίως δίνουν το καλό παράδειγμα. Λογικό είναι βέβαια να μη θέλουν σκεπτόμενους φιλάθλους αλλά πορωμένους οπαδούς, ώστε να γεμίζουν τα ταμεία τους. Αυτοί, οι οπαδικοί στρατοί τους και οι αρμάδες των «κονδυλοφόρων» τους που μέσα από την ανωνυμία του διαδικτύου σπιλώνουν ανθρώπους και συνειδήσεις, είναι τα απόλυτα αφεντικά του «αθλητισμού» στη χώρα.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να απορούμε γιατί έχουμε κάθε τόσο αυτά τα ξεσπάσματα βίας. Οι απαντήσεις είναι προφανείς και η πραγματικότητα είναι μπροστά στα μάτια μας. Απλά είναι μεγάλο το πολιτικό κόστος που καλείται να αναλάβει μια κυβέρνηση ώστε να τα ξηλώσει όλα και να τα φτιάξει από την αρχή, ξεκινώντας από τα παιδικά πρωταθλήματα. Διότι μόνο έτσι πρόκειται να καθαρίσει αυτή η κακοφορμισμένη πληγή. Με τα ημίμετρα δεν διορθώθηκε ποτέ τίποτα. Μέτρα χρειάζονται.