Η οδός του Μαρτυρίου στην Παλιά Πόλη!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 9560 ΦΟΡΕΣ
Ο Γιώργος Καρίπης μιλά για τον πατέρα του τον ξυλουργό που εμπνεύστηκε και δημιούργησε το θεϊκό δρομάκι
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Οδό του Μαρτυρίου, από χθες Μεγάλη Τετάρτη που ανέβηκαν πάλι στις καμάρες της και φωτίστηκαν οι εικόνες! Στην οδό Ομήρου, της Παλιάς Πόλης που ξεκινά από το ναό του Αγίου Φανουρίου και φτάνει μέχρι πάνω την έξοδο προς το Σαν Φραγκίσκο, κάτι μαγικό γίνεται που κυρίως τα βράδια αγγίζει την αίσθηση του θείου!
Είχα την τύχη να δω, πρώτη, φωτισμένη την Οδό τη νύχτα της Μεγάλης Τρίτης όταν ο Γιώργος Καρίπης, κατάκοπος με περίμενε στο ξυλουργείο του, που είναι εκεί στο ίδιο δρομάκι, κι άναψε τα φώτα στις ανεβασμένες στις καμάρες εικόνες που στολίζουν οι βαγιές και φωτίζουν μικροί, αντικριστοί, δαυλοί. Του ονείρου είναι το δρομάκι αυτό όταν αναπαριστά την πορεία του Χριστού προς τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του.
Κι εκεί με τη μυρωδιά του ξύλου και το τσάι από το ναό του Αγίου Φανουρίου που έφερε η Σοφία, άκουσα για πρώτη φορά για τον Σπύρο Καρίπη, τον πατέρα του που είχε την ιδέα και την υλοποίησε για να φτάσει μέχρι τα πέρατα της γης, με πλάνα και φωτογραφικό υλικό.
Σήμερα Μεγάλη Πέμπτη, αύριο με την κορύφωση στην περιφορά του Επιταφίου και το βράδυ της Ανάστασης, η Παλιά Πόλη έχει πάλι την τιμητική της, γιατί ένα φωτεινό μυαλό σκέφτηκε κάποτε κάτι διαφορετικό που ευτυχώς διασώζεται μέχρι σήμερα.
Ποια είναι η οδός του Μαρτυρίου στην Παλιά Πόλη και γιατί ονομάστηκε έτσι;
O Σπύρος Καρίπης, ο πατέρας μου, δούλευε σ’ αυτό εδώ το ξυλουργείο στην οδό Ομήρου 42, ως ξυλουργός. Αργότερα την ονόμασαν Οδό του Μαρτυρίου γιατί κάθε Μεγάλη Εβδομάδα ανέβαιναν οι εικόνες που έφτιαξε και ανέβαζε στις καμάρες με την πορεία του Χριστού προς τη Σταύρωση. Η οδός Ομήρου, είναι ο δρόμος που ξεκινάει από το Σαν Φραγκίσκο και καταλήγει στον ναό του Αγίου Φανουρίου. Στο ξυλουργείο αυτό μεγάλωσα. Στην Παλιά Πόλη γεννήθηκα και στην Παλιά Πόλη ζω μέχρι σήμερα.
Ξυλουργός λοιπόν ο πατέρας σας. Και πώς είχε την ιδέα αυτή που κάνει ξεχωριστή την περιοχή και δημιουργεί κατανυκτική ατμόσφαιρα μέχρι τις μέρες μας;
Ο πατέρας μου, έφτιαχνε έπιπλα - παράθυρα, πόρτες, ήταν ένα από τα ονόματα της Ρόδου στη δουλειά. Ο κάθε γάμος, εδώ ερχόταν κι έκανε τις παραγγελίες του. Τώρα είναι τα έτοιμα. Αυτή την κουβέντα τώρα την κάνουμε εις μνήμην του πατέρα μου που πέθανε στις 31 Ιανουαρίου 2002 ενώ πριν 25 μέρες έχασα και τη μητέρα μου. Ο Σπύρος Καρίπης, πριν φύγει για το στρατό άρχισε να βάζει σ’ αυτό εδώ το δρομάκι, αντικριστά στους τοίχους, δαυλούς, σιδερένια τενεκεδάκια που είχαν άμμο μέσα και έβγαζαν φωτιά. Γυρίζοντας από το στρατό, μέσα στη δεκαετία του ‘50 μαζί με τους δαυλούς στόλιζε τις καμάρες της διαδρομής με ταμπλό, πάνω στα οποία κολλούσε φωτογραφίες με αναπαραστάσεις του Μαρτυρίου. Οι καμάρες ντύνονταν με βαγιές ενώ το δρομάκι γέμιζε μυρτιές. Το 1969-1970 αντικατέστησε τα ταμπλό με τις ξύλινες εικόνες τις οποίες τοποθετούμε μέχρι σήμερα.
Ποιος τις ζωγράφισε τις εικόνες αυτές;
Τότε στην Παλιά Πόλη είχε κουρείο ο Χαράλαμπος Καβαλιέρος, ο οποίος ήταν και ερασιτέχνης ζωγράφος. Θυμάμαι ως παιδί τον πατέρα μου που πήγαινε και του ζωγράφιζε ο Καβαλιέρος μια-μια τις εικόνες. Τη μία για να τον ξεπληρώσει του έφτιαχνε το ταβάνι, την άλλη μια πόρτα, ένα παράθυρο στο σπίτι του, κι έτσι πλήρωνε τον ζωγράφο για τις εικόνες.
Με ποια σειρά έχουν τοποθετηθεί και από πού ξεκινάει η διαδρομή;
Η διαδρομή και η τοποθέτηση ξεκινά έξω από την εκκλησία του Αγίου Φανουρίου όπου είναι τοποθετημένη η εικόνα του Μυστικού Δείπνου. Συνεχίζει το δρομάκι με το Νιπτήρα, τη Δεσποτική Προσευχή, το Φιλί του Ιούδα, την Άρνηση του Πέτρου, τη Δίκη του Ιησού από τον Πόντιο Πιλάτο, το Μαστίγωμα, Τη Σταύρωση, Τον Ιησού επί του Σταυρού, Την Αποκαθήλωση, τον Ενταφιασμό και την Ανάσταση. Η εικόνα της Ανάστασης τοποθετείται στο τέλος σχεδόν της οδού Ομήρου. Στο μέσον της διαδρομής τοποθετείται η εικόνα της Παναγίας που κλαίει.
Τώρα υπάρχουν άλλα μέσα για ν’ ανέβουν οι εικόνες, τότε πώς γινόταν; Ποιος βοηθούσε;
Όλη η γειτονιά, κι οι συγγενείς κι οι φίλοι. Πριν, όλα αυτά που βλέπετε στην οδό Ομήρου δεν ήταν μαγαζιά, ήταν κατοικίες, έμενε κόσμος.
Ερχόταν κόσμος για να δει το γεγονός;
Πολύς! Η Παλιά Πόλη είχε τον δικό της κόσμο και σιγά-σιγά έρχονταν από τις έξω γειτονιές, από τα Μαράσια, από τα χωριά... Την Οδό του Μαρτυρίου, τη φωτογράφιζαν τα ξένα περιοδικά, κι έκαναν αφιερώματα. Ήρθαν Γιαπωνέζοι, Κινέζοι, ήρθε η ΕΡΤ κι έκανε αφιέρωμα... Έγινε διάσημος ο δρόμος και ο πατέρας μου καμάρωνε.
Κάποιες χρονιές τελευταία, οι εικόνες δεν ανέβηκαν, γιατί;
Όσο ζούσε ο πατέρας μου έμπαιναν κάθε χρόνο. Το 2015 μπήκαν τελευταία στιγμή παρά το ότι χρειάζονταν συντήρηση κάποιες από τις εικόνες, αλλά και όλες οι βάσεις που στερεώνονται γιατί η βάση και η στερέωσή τους είναι πολύ σημαντική ιστορία. Το 2016 δεν ανέβηκαν για το λόγο που είπαμε. Τη μεγαλύτερη φθορά είχε η εικόνα της Αποκαθήλωσης, η οποία φέτος με τη βοήθεια του Δήμου και του Πολιτιστικού Οργανισμού επιζωγραφίστηκε ενώ συντηρήθηκαν και οι βάσεις. Το 2017 οι εικόνες ανέβηκαν, το 2018 δεν ανέβηκαν και φέτος μετά από μεγάλες προσπάθειες και τη βοήθεια του Δήμου, ανέβηκαν πάλι.
Πότε φωτίστηκαν φέτος και ξεκίνησαν να ακούγονται και τα ραπίσματα, ο πετεινός, οι βροντές, με τα οπτικοακουστικά μέσα που υπάρχουν;
Από χθες, Μεγάλη Τετάρτη μόλις σκοτείνιασε δώσαμε φως. Θα φωτίζονται μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο μετά την Ανάσταση. Ο Θεός να βάλει το χέρι του, να είμαστε όλοι καλά, και με τη συνδρομή όλων να τις βάζουμε πάντα. Και να είναι ένα γεγονός που θα φτάνει η είδησή του μέχρι τα πέρατα της γης.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
