Φ. Ζάχαρης: Άνοδος της δεξιάς και απουσία αριστερού λόγου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Φίλιππος Ζάχαρης

Κονσερβαρισμένος κόσμος, έγκλειστος μέσα στη μοναξιά του, ανενημέρωτος αλλά πάνω απ΄όλα κάνοντας ασύνετα κομματικά άλματα πότε προς εδώ και πότε προς εκεί, έτσι για να υπάρχει ενδιαφέρον σε μια ζωή που προ πολλού έχει χάσει το πολιτικό νόημά της.

Η μια ατυχής επιλογή διαδέχεται την άλλη στις εκλογικές διαδικασίες – θαρρείς πως ο κόσμος θέλει να πιαστεί από κάπου, και όλα αυτά από τη στιγμή που η λαϊκίστικη - και όχι μόνο - αριστερά, νοιώθει το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια της μετά τα συνολικά ξεπουλήματα των υποτιθέμενων ιδεολογικών συνιστωσών της.

Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο που τη δεδομένη στιγμή ο κόσμος προτίμησε τη ΝΔ για τον απλό λόγο ότι τα αριστερά κελεύσματα μόνο αριστερά δεν ήταν και το φλερτ με την ακροδεξιά ή την εθνικιστική δεξιά συνεχίστηκε κανονικά. Ποιοι είναι τάχα σήμερα οι αριστεροί; Πώς έχουν αποφασίσει τελικά να πορευθούν απέναντι στη δεξιά επιδρομή, μιας και το καλό Management μετά τα Τέμπη τελικά την έσωσε από το συνολικό ναυάγιο;

Για όλους αυτούς τους φερέλπιδες που θεωρούν πως από τη μια στιγμή στην άλλη θα κάνουν την επική ανατροπή και θα στριμώξουν τη δεξιά στην γωνία, για όλους εκείνους που πιστεύουν πως οι εκλογές είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να στηλιτεύσουν τον απλό λαό για να πετύχουν το κέρδος του εδράνου, μία είναι η απάντηση: σήμερα όταν δεν έχεις ιδεολογικό πρόσημο και χρησιμοποιείς αποτυχημένα στην πράξη συνθήματα άλλων εποχών, όταν έχεις να προτείνεις φαντάσματα του παρελθόντος που είναι εφιάλτης χωρίς τέλος, αν σε τελική ανάλυση η αγωνιστικότητά σου εξαντλείται στο να συρρικνώνεις σταδιακά το δημοκρατικό κόσμο με ψευτοαριστερές υποσχέσεις, αργά ή γρήγορα θα καρπωθείς τα αποτελέσματα από τις άθλιες ασκούμενες κομματικές πολιτικές.

Ο κόσμος και ειδικά στην Ελλάδα δεν θέλει και πολύ για να μετακομίσει από τη μία παράταξη στην άλλη. Όταν δε πεισθεί πως κάποιος είναι κατάλληλος και κάποιος άλλος όχι, τότε, δεν υφίσταται εκλογική μάχη για την πρωτιά διότι η επιλογή της ψήφου είναι καθαρά προσωποκεντρική.

Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να θεωρηθεί πως ωρίμασε πολιτικά μετά την προτίμηση στη δεξιά παράταξη, ούτε πως έπραξε το καλύτερο σε μία εποχή όπου οι ατομικές ελευθερίες τίθενται σε κίνδυνο, και που μία δεξιά κυβέρνηση ενίοτε φλερτάρει διαχρονικά με τη συμπίεσή τους. Το πρόβλημα είναι ότι στην περίπτωση της Ελλάδας δεν υπάρχει αριστερός λόγος.

Όχι πως αν υπήρχε θα συνέβαιναν θαύματα, αλλά το γεγονός και μόνο ότι θα ακουγόταν μια άλλη άποψη – και σαφέστατα όχι σταλινική – αυτό από μόνο του θα μπορούσε να βοηθήσει σε κάποια ζητήματα.

Ένα άλλο στοιχείο καθοριστικής σημασίας και συμπέρασμα για τις πρώτες αυτές εκλογές και την εντυπωσιακή διαφορά της ΝΔ, είναι ότι μάλλον τελικά δεν υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί ψηφοφόροι παρά μετακινούμενες μάζες πρώτα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ προς στον ΣΥΡΙΖΑ πριν από κάποια χρόνια, και τώρα μια επιστροφή των παλαιών οπαδών του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ στα γνωστά τους λημέρια ή την επιστροφή από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ όλων αυτών που μάλλον ήθελαν να πρωτοτυπήσουν το 2015.

Δεν υπάρχει η παραμικρή ιδεολογική συνέπεια λοιπόν και η ψήφος πέφτει ανάλογα με τα συμφέροντα μικρών και μεγάλων κομμάτων.

Το αν η Βουλή μετά και τις δεύτερες εκλογές θα είναι επτακομματική λίγο ενδιαφέρει, γιατί ο ελληνικός λαός δεν ψηφίζει τελικά με γνώμονα κάποια ιδεολογία αλλά με βάση κάποια σχέδια υποτιθέμενης οικονομικής ανάπτυξης που φιλοτεχνούνται από τεχνοκράτες παλαιάς και νέας κοπής με στόχο την καλύτερη ανάπτυξη του τόπου που όμως δεν υπάρχει περίπτωση να λάβει χώρα μετά τις καταστροφικές πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών.
Καθείς λοιπόν στο καβούκι του και μετά την περίφημη ψήφο, επαφίενται όλοι στην επόμενη μέρα και τις ασκούμενες πολιτικές.

Οι ευθύνες καταλογίζονται εκεί που ανήκουν ή τουλάχιστον σε αυτούς που στην κυριολεξία έθαψαν με τις εξαγγελίες τους τα οράματα του κόσμου.
Δεύτερων προσεχών εκλογών και ο καθείς καλείται να σκεφθεί τι φταίει και λαμβάνουν χώρα όλες αυτές οι πλαγιοκοπήσεις, οι μεταγραφές και οι μεταπηδήσεις από το ένα κόμμα στο άλλο.

Αν όλα γίνονται με σύστημα και σχέδιο και αν στο τέλος – τέλος αυτό που δεν υπηρετείται είναι μόνο η δημοκρατία. Μετά την εν λόγω περίσκεψη, θα πρέπει επίσης να σκεφθεί κάποιος πώς και με ποιο ιδεολογικό πρόσημο μπορεί να αποκληθεί αριστερός. Και αν η εξήγηση αυτή υπάρχει, γιατί τότε οι πολίτες την αποδοκιμάζουν και την καταψηφίζουν.

Με αποτέλεσμα να βλέπουμε τέτοια εντυπωσιακά αποτελέσματα στη δεξιά παράταξη και οι υποτιθέμενοι αριστεροί να σκίζουν το ένα χαρτί μετά το άλλο γιατί το στοίχημα δεν είναι η αριστερή πρόταση, παρά η θελκτική εξουσία.
Που κανείς ποτέ δεν εμίσησε.