TΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ

Γράφει ο Θάνος Ζέλκας «Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι. Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες. Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί προσμένουν κάτι νέο να φανεί. Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες. Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι, σαράντα με το λάδι και το ξύδι κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε, βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.» Παρακολουθώντας την ειδησεογραφία των ημερών και τις απείρου κάλλους σκηνές που εκτυλίσσονται κατά τις συνεδριάσεις της προανακριτικής επιτροπής για την περιβόητη πια «λίστα Λαγκάρντ» δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος γιατί «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Το παραπάνω απόσπασμα άλλωστε μέσα σε λίγες γραμμές αποτυπώνει τη σύγχρονη πραγματικότητα με χαρακτηριστική λεπτομέρεια παρά το ότι γράφτηκε αρκετά χρόνια πριν. Εν πάση περιπτώσει είναι πολύ θλιβερό και πολύ τραγικό για τη θεατρική παράδοση της χώρας μας το έργο που παίζεται αυτές τις μέρες στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Διότι πολιτική δεν μπορεί κάποιος να το βαπτίσει όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι. Χωρίς κανέναν σεβασμό στο χώρο και στους πολίτες που εκπροσωπούν, οι πρωταγωνιστές επιδίδονται σε διαλόγους καφενείου, σεξιστικά υπονοούμενα, χαρακτηρισμούς αλάνας και ψευτονταηλίκια, χάνοντας παντελώς την ουσία που είναι η διαλεύκανση μιας υπόθεσης που έχει κοστίσει στο γόητρο της χώρας μας. Η αλήθεια θυσιάστηκε στο βωμό του θεάματος και των εντυπώσεων. Θαρρείς πως η μόνη τους έννοια ήταν ποιος θα προσβάλει τον αντίπαλό του περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο ενώ στην πραγματικότητα όλοι τους συντέλεσαν στο να προσβάλουν κατάφορα τη νοημοσύνη των πολιτών. Και τα κατάφεραν μια χαρά να γίνουν πρώτη είδηση σε μια εποχή που οι ίδιοι κατάφεραν να απαξιώσουν την πολιτική και να τη σύρουν στην ύστατη ανυποληψία. Το πρόβλημα είναι όμως ότι με τα καμώματά τους επιβεβαίωσαν για ακόμα μια φορά την καχυποψία των πολιτών απέναντι σε αυτό το σύστημα που διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει ολόκληρη την κάμηλο. Πολύς ο θόρυβος, μεγάλος ο κρότος αλλά το αποτέλεσμα ανύπαρκτο. Αν μάλιστα συνεχίσουν αυτή την τακτική ενδεχόμενα να στρέψουν το ενδιαφέρον των τηλεθεατών από τα τουρκικά σήριαλ στο κανάλι της Βουλής. Δεν βρέθηκε κάποιος να τους πει ότι αυτή είναι η χώρα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, όπου η πολιτική ήταν η ύψιστη επιστήμη. Όπου ο σεβασμός ήταν απαραίτητο συστατικό της λειτουργίας της πολιτείας και η πειθώ το ύψιστο όπλο της Δημοκρατίας. Ο πολιτικός λόγος του Περικλή είναι ακόμα επίκαιρος, ο δικανικός λόγος του Λυσία είναι ακόμα καταπέλτης, τα λόγια της Αντιγόνης ακόμα αντηχούν σε όλα τα θέατρα της οικουμένης. Μόνο εδώ που γεννήθηκε ο δομημένος λόγος κακοποιείται τόσο βάναυσα και μάλιστα μέσα στο λίκνο της Δημοκρατίας (έτσι θα έπρεπε να είναι). Αυτές οι ιδέες που κάποτε γεννούσαν μόνο δέος και θαυμασμό, τώρα με τέτοια καμώματα από τους “θεματοφύλακές” τους καταφέρνουν το ακριβώς αντίθετο. Να μαζεύουν αγανακτισμένους έξω από το Κοινοβούλιο που το μουτζώνουν. Και δυστυχώς γι' αυτή την κατάντια δεν ντρεπόμαστε. Δυο τρεις μέρες κρατά η οργή μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο να μας σερβίρουν για να αγανακτίσουμε. Λες και δεν πάθαμε ήδη αρκετά από την ανεπάρκεια, την έλλειψη οράματος, σχεδίου και την ανικανότητα αυτών που τα κουτιά βγάζουν αντιπροσώπους μας. Σε κάποιες χώρες θεωρείται προαπαιτούμενο να φοιτήσει κάποιος σε σχολή δημόσιας διοίκησης προτού εμπλακεί ενεργά στην πολιτική. Σ' αυτή τη χώρα αρκεί ένα μεγάλο πουγκί, μερικοί ισχυροί φίλοι, ένα τσούρμο κλακαδόροι κι ένας ικανός επικοινωνιολόγος. Ευτυχώς που η ανεπάρκεια δεν μπορεί να καλυφθεί με όλα αυτά. Για καλή μας τύχη υπάρχει πάντα μέσα στο πλήθος ένας μικρός ή ένας τρελός που μπορεί να διακρίνει τη γύμνια...