Έκθεση αγιογραφίας στην Πύλη Νταμπουάζ

Είναι γνωστή πια και κάθε ώρα και στιγμή μού το λέν και ξαναλέν η μεγάλη αγάπη που τρέφω για την Παλιά μας πόλη. Περιδιαβάζοντας καθημερινά τα μοναδικά της δρομάκια και στενορύμια, συζητώ όλη την ώρα μιλώντας μόνος μου με βρακάδες, με ξωμάχους που οδεύουν με τις πραμάτειές τους προς την αγορά, με σταυροφόρους, με ιππότες Ε! λοιπόν, χθες ένοιωσα κάτι το πρωτόγνωρο. Ανηφορίζοντας, το δείλι, την Ιπποδάμου, ένα χέρι βαρύ και δυνατό, διπλό από το δικό μου, με πιάνει από τον ώμο. Γυρίζω ξαφνιασμένος και τί να δω. Ένας ιππότης, δύο μέτρα εκεί πάνω, να με καλησπερίζει και να μου λέει: Ένα μαζί μου. Απόψε έχω να σου δείξω κάτι το ξεχωριστό. Κι ώσπου να το καταλάβω καλάκαλά και να συνέλθω από την ταραχή, να και βρισκόμαστε στο χώρο της εισόδου της πετρόχτιστης κι επιβλητικής πύλης του Νταμπουάζ. Με πέρασε από τη στενή πορτούλα της νοτιοανατολικής της πλευράς και τότε βρεθήκαμε σ’ έναν άλλο κόσμο. Στη θολωτή μεγάλη αίθουσα της φρουράς της εισόδου της μεγάλης πύλης (των χρόνων εκείνων), με την υποβλητική ατμόσφαιρα και τα στενόμακρα και δαιδαλώδη παρατηρητήρια. Εκεί που στεγάζεται αυτές τις μέρες η ΄Εκθεση Αγιογραφίας Ζωγραφικής της Αθηνάς Γιομπλάκη. Και τότε άρχισε να μου αραδιάζει και να μου εξηγεί, δείχνοντας με τα χοντρά του δάχτυλα της θαυμάσιες εικόνες και ζωγραφιές που εκτίθενται. Να εδώ εικονίζεται ο Άγιος Ιωάννης ο Βαφτιστής με τη λιτή ενδυμασία και τη λιπόσαρκή του εμφάνιση. Εκεί είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Πρόσεξες με τί χρώματα τον περιβάλλει η αγιογράφος; Με κυρίαρχο το γαλάζιο του ουρανού, όπου και διαφεντεύει. Οι Παναγίες; Οι Παναγίες με το γλυκύτατο βλέμμα και το φωτοστέφανο με το καθαυτό Βυζαντινό χρυσάφι. Κι εκεί; Εκείνη, η δική μας Παναγιά! Η Παναγιά του Φιλερήμου! Τη γνωρίζεις πιστεύω πολύ καλά. Μια φορά αν θυμούμαι καλά κάτι έχει γράψεις στη “ΡΟΔΙΑΚΗ” γι’ Αυτήν! Δεν είναι ολοζώντανη; Κι ο Άγιος Φανούρης; Εδώ, παραδίπλα. Ο γείτονάς μας. Με την άυλη όψη και τη συγχώρεση απλωμένη περίγυρα. Ύστερα είναι κι εκείνες οι ζωγραφιές με το συνάδι μου. Την παρέα μου. Τους ιππότες εννοώ Η αίθουσα του Ιπποτικού Συμβουλίου του Τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου με το Μεγάλο Μάγιστρο να κάθεται στο θώκο του, η μεγαλοπρεπής άφιξη του ξαδέρφου μου Φαμπρίτσιο Καρρέττο, Μ. Μαγίστρου με την κουστωδία του, κι η είσοδός του στην περιτειχισμένη πόλη από τη Θαλασσινή πύλη, που τόσο δένουν με την πορεία των ιστορικών γεγονότων του νησιού της Ρόδου αλλά και με το χώρο όπου η Έκθεση στεγάζεται. Να συστήσεις στους δικούς σου, να πάρουν τα παιδιά τους και να κατηφορίσουν προς τα ‘δω. Τέτοιες ομορφιές σπάνια έχουμε την ευκαιρία ν’ απολαύσουμε (εδώ μου αγρίεψε λίγο) Δεν ξέρω γιατί. Να κι εκείνη η “Γαλακτοτροφούσα”. Θυμίζει πολύ το εικόνισμα της Γαλατούσας Παναγιάς στ’ ομώνυμο εκκλησιδάκι που βρίσκεται λίγο πιο έξω από το χωριό μας το Βάτι Έλεγε κι άλλα, κι άλλα, αλλά εγώ συνεπαρμένος από τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα, δεν καλάκουα. Σαν γύρισα να τον ξαναδώ, δεν ήταν δίπλα μου. Είχε χαθεί. Τον έψαξα με το βλέμμα μου, αλλά πουθενά δεν τον βρήκα. Ξανακοίταξα καλά καλά, αλλά τίποτα. Είχε γίνει άφαντος. Και τότε αντελήφθηκα ότι φεύγοντας απρόσμενα όπως είχε και παρουσιαστεί ο παράξενος συνοδός μου, μου είχε βάλει στην παλάμη του δεξιού μου χεριού ένα σημείωμα. «Για την πονήσασα», έγραφε. Το ξεδίπλωσα, και διαβάσαμε:“Αθηνά, συγχαρητήρια. Να είσαι πάντα καλά κι άξια!”