“Το μεγάλο μας τσίρκο”

Γράφει ο αρχιτέκτονας μηχανικός Αγαπητός Ξάνθης Μόλις πριν λίγες ημέρες το ροδιακό κοινό απήλαυσε μια εκπληκτική θεατρική παράσταση εκπληκτικής ερμηνείας αλλά και μουσικής επένδυσης. Σε μια μαγευτική βραδιά κάτω από το σεληνόφως, η Ρόδος γνώρισε την ποιότητα και την ανάταση ψυχής. Η παρουσία του μουσικού Σταύρου Ξαρχάκου και της ορχήστρας του εμπλούτισαν το έργο ώστε να έχει την εκδηλωτική απήχηση που όφειλε. Και όπως είπε και ο Τάσος Νούσιας, μπορεί να προβλημάτισε, όμως η ελευθερία και η δημοκρατία είναι τα μεγαλύτερα ιδανικά και αυτά πρέπει να διεκδικούμε εσαεί. Ένα έργο σταθμός, μια μαρτυρία για τη διάρκεια της Εθνικής μας περιπέτειας. Μέσα από τραγούδια, σατιρικά και δραματικά επεισόδια, η παράσταση διέτρεξε όλες τις σημαντικές στιγμές του ελληνισμού: η Τουρκοκρατία, η επανάσταση του 1821, η βασιλεία του Όθωνα, η Μικρασιατική καταστροφή, ο πόλεμος του 1940 είναι ορισμένοι μόνο από τους βασικούς σταθμούς της πορείας που περιγραφόντουσαν σ’ αυτό το έργο-ντοκουμέντο, που παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο και επίκαιρο στις μέρες μας όσο ποτέ. Στις 22 Ιουνίου του 1973, η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος ανεβάζουν στο θέατρο "Αθήναιον" το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη "Το Μεγάλο μας Τσίρκο". Το "Μεγάλο μας Τσίρκο" είχε μεγάλη απήχηση στο αθηναϊκό κοινό, και λόγω της μεγάλης προσέλευσης των θεατών οι παραστάσεις στο "Αθήναιον" χαρακτηρίστηκαν εκ των υστέρων ως οι " μαζικότερες -- μέχρι το Πολυτεχνείο -- πολιτικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας". Σύντομα οι λογοκριτές της χούντας κατάλαβαν ότι το έργο δεν ήταν μια απλή κωμωδία αλλά περνούσε στον κόσμο αντιδικτατορικά μηνύματα και με εντολή σταμάτησαν τις παραστάσεις. Οι πρωταγωνιστές του έργου συνελήφθησαν και η Τζένη Καρέζη κλείστηκε στη φυλακή για τρεις μήνες. Το έργο ανεβαίνει ξανά από τον ίδιο θίασο μετά την πτώση της χούντας σε Αθήνα και επαρχία και γνωρίζει και πάλι τεράστια επιτυχία. Και σήμερα, μετά από 39 χρόνια ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης αποδίδει μια νέα μετάφραση, πειστική, δυναμική αληθινή. Από την Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της σαν τον Κρόνο, στη ηγεμονική βασιλεία του Φιλίππου, στις ίντριγκες του Βυζαντίου, στον φυλακισμένο Κολοκοτρώνη, στο «γελατσί» πόλεμο του 1897, στην οδυνηρή Μικρασιατική Καταστροφή, στον εμφύλιο και στην στρατιωτική χούντα, το χώμα της Ελλάδας βγάζει ενέργεια και ελπίδα διαχρονικά. Οι ξένοι που πέρασαν άφησαν και αφήνουν μη πιστικούς κανόνες, υπηρέτησαν και υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Είναι καιρός να το καταλάβουμε και να αντιτάξουμε την δική μας θέληση για ένα «ελληνικό» αύριο… Η χώρα μπορεί φαντάζει ως μια μεγάλη θεατρική σκηνή, αλλά διαθέτει τα αποθέματα να βλέπει, να διακρίνει και να γράφει την δική της ιστορία με ρόλους θεμελιωμένους στις αξίες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Η παράσταση προσφέρεται και για εκπαιδευτικούς λόγους. Θα ήταν από τα θετικά της Πολιτείας να προταθεί από το Υπουργείο Παιδείας η παρακολούθησή του από τα παιδιά του Λυκείου για να αποκτήσουν τις ανάλογες γνώσεις της ιστορικής μας εξέλιξης με τα ήθη των καιρών. Η νεολαία διψάει για ποιότητα φτάνει να την προσφέρεις «καλλιτεχνικά» και με ειλικρίνεια. Διδασκόμαστε από το παρελθόν και να γνωρίζουμε το μέλλον.