«Η Ρόδος μ’ έβαλε μέσα στην αγκαλιά της...»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Κιμ ο Σουηδός που ήρθε το 1961 κι έζησε από την αρχή το θαύμα της

Μια ζωή στο κέντρο της πόλης! Οι Σουηδοί πάντα προτιμούσαν το κέντρο της πόλης για τις διακοπές τους, ο Κιμ Sjogren γιατί να αποτελεί εξαίρεση. Όταν μάλιστα είναι ίσως από τους πρώτους που ήρθαν τότε το 1961, με το γκρουπ των πρακτόρων για να δουν αν θα "πουλάνε" τη Ρόδο όπως το έκαναν με τη Μαγιόρκα. Κι ύστερα δεν ξανάφυγε ποτέ αφού συνάντησε τη γυναίκα του, την Έλενα, μια δυναμική διευθύντρια ξενοδοχείου με πολλές ξένες γλώσσες, κι η Ρόδος πέρα από ομορφιές έδινε κι ευκαιρίες. Είναι οκτώ χρόνια τώρα που δεν έχει πάει στη Στοκχόλμη, έχει χάσει την επαφή. Τον βρήκα στο πρακτορείο του να εργάζεται μαζί με τον Χάραλντ, τον ένα από τους δύο γιους του. Στην αρχή ήταν διστακτικός στο να μιλήσει. "Είναι τόσα πολλά.."

Ήρθατε από τους πρώτους και μείνατε!
Όταν ήρθα εγώ στη Ρόδο, στις 4 Σεπτεμβρίου 1961, ήρθα μαζί με τουριστικούς πράκτορες από τη Σουηδία, να δούμε «τι είναι αυτό το νησί», κι αν αξίζει να του στείλουμε κόσμο όπως κάναμε με τη Μαγιόρκα.

Ήσασταν από πολύ μικρός στον τουρισμό!
Δούλευα με τον τουρισμό από 15 χρονών, στη Στοκχόλμη. Αυτός που μ΄ έβαλε στον τουρισμό ήταν ο καθηγητής μου των Λατινικών ο οποίος στη συνέχεια έγινε υπουργός Πολιτισμού. Είπε μια μέρα στην τάξη «θα πάω στο Παρίσι, ποιος θέλει να έρθει...», κι από όλη την τάξη σήκωσα το χέρι μου εγώ. Έτσι ξεκίνησα, το 1955 κάνοντας ξεναγήσεις στους τουρίστες της Στοκχόλμης η οποία έχει 18.000 νησιά! Έκανα δέκα διαφορετικές δουλειές και η μία ήταν να κάνω ξενάγηση μέσα στα βαποράκια που συνδέουν το ένα νησί με τ΄ άλλο. Μια μέρα ξέρετε πoια μπήκε μέσα; Η Ειρήνη Παπά, πρέπει να ήταν το 1962. Μια άλλη μέρα μπήκε ένας Ροδίτης γυναικολόγος ο Χρήστος Καραγιάννης, που έκανε μετεκπαίδευση τότε στο νοσοκομείο Καρολίνσκα. Αυτές και οι δύο συναντήσεις μου έγιναν το 1962. Μία χρονιά νωρίτερα όταν είχα έρθει στη Ρόδο είχα γνωρίσει τον αδελφό του Καραγιάννη, το Γιώργο Καραγιάννη τον ξενοδόχο και επί πολλά χρόνια πρόεδρο του Επιμελητηρίου.

Τι έγινε λοιπόν όταν οι πρώτοι Σουηδοί πράκτορες ήρθαν να δουν τη Ρόδο για να φέρουν κόσμο;
Ήρθαμε ένα γκρουπ πρακτόρων για να δούμε τη Ρόδο και να διαπιστώσουμε αν αξίζει να την πουλήσουμε μετά. Παρόλα αυτά είχαμε ήδη προγραμματισμένα γκρουπ και για τις 11 και για τις 18 Σεπτεμβρίου και τελικά προγραμματίσαμε κι άλλα για μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς. Στο αεροδρόμιο μας δέχτηκε ο Νίκος Σουλούνιας, ο διευθυντής της Ολυμπιακής, στο αεροδρόμιο. Τότε για να έρθουμε κάναμε 13 ώρες μαζί με τις αναμονές στα αεροδρόμια. Στοκχόλμη-Κοπεγχάγη-Αθήνα-Ρόδο. Σήμερα είναι τρεις ώρες και είκοσι λεπτά, απευθείας από τη Στοκχόλμη. Οι μισοί μείναμε στο «Σεβαλιέρ Πανσιόν» και οι άλλοι στο «Ιβίσκος». Το «Ιβίσκος» τότε είχε μόνο δύο ορόφους.

Τι ήταν αυτό που αμέσως προσέξατε στο νησί, τι σας έκανε εντύπωση;
Ότι τα αυτοκίνητα στους δρόμους ήταν λίγα και ότι κυκλοφορούσαν περίπου 30 αμερικάνικα ταξί, από αυτά τα μεγάλα σε διάφορα χρώματα. Κάντιλακ, Σεβρολέτ, Πόντιακ… Χώραγαν από πέντε έως οκτώ άτομα. Και μετά μεγάλη εντύπωση μας έκανε η Παλιά Πόλη!

Τη Ρόδο την αγαπήσατε αμέσως.
Εγώ ήμουνα πολύ τυχερός άνθρωπος. Γνώρισα τη γυναίκα μου εδώ, παντρευτήκαμε και ζήσαμε μαζί 52 χρόνια. Ταιριάζαμε. Πέθανε πριν από τέσσερα χρόνια. Τότε αμέσως γνώρισα τις παλιές οικογένειες Βρούχου, Σουλούνια, Καραγιάννη και με δεχτήκανε με πολύ ωραίο τρόπο. Αμέσως αισθάνθηκα ότι εδώ είναι το σπίτι μου.

Με το “TRITON”, το καραβάκι που έκανε καθημερινά δρομολόγια στις ακτές του νησιού

Και ξεκινήσατε να δραστηριοποιήστε, μπαίνατε σε δουλειές.
Έγινα συνέταιρος σ΄ ένα καΐκι, το «Τρίτον» , κι έκανα ταξίδια στις ακτές της Ρόδου για να πηγαίνουν οι τουρίστες για μπάνιο. Το καΐκι έβαζε μέσα 36 άτομα. Έφευγε το πρωί, γυρνούσε το απόγευμα. Αυτό μέχρι το 1972. Συγχρόνως έγινα συνέταιρος στο πρακτορείο τουρισμού «Τρίτον» που το είχε ο Νικόλαος Σαρρής, ο οποίος είναι αυτός που το 1968 δημιούργησε και το πλωτό εστιατόριο «Κοντίκι». Το «Κοντίκι» ήταν υπέροχο, όλο ξύλο, ήταν το καλύτερο και γεμάτο πάντα. Ο Νίκος Σαρρής ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος ,γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη με σπουδές στη Σορβόννη. Είχαμε το «Τρίτον» μέσα στη στοά Σπάρταλη τότε, στη μέση της στοάς, ο Νίκος Σαρρής έλεγε ανέκδοτα, τραγουδούσε, έρχονταν όλοι από εκεί για ν΄ απολαύσουν την παρέα του. Κι εγώ δεν ήξερα καν τα ελληνικά, τους κοιτούσα, μου άρεσε όλο αυτό που γινόταν και το μόνο που έκανα ήταν που χαμογελούσα. Η Ρόδος άνοιξε την αγκαλιά της και μ΄ έβαλε μέσα. Μου φέρθηκε τόσο καλά… Ήταν εύκολο για εμένα να βρω δουλειές. Το γραφείο Γενικού Τουρισμού ήταν ανοιχτό από το 1961, εγώ μπήκα το 1962. Ξέχασα να σας πω ότι ο Νίκος έφερε στο Κοντίκι Έλληνα της Κωνσταντινούπολης για να φτιάχνει τα γλυκά, μέσα σε μια υπέροχη ατμόσφαιρα… Κι έτσι ήμουν συνέταιρος στο καΐκι, στο Γραφείο Τουρισμού και δούλευα και στο «Κοντίκι».

Οι πρώτοι τουρίστες της Ρόδου, με τι τρόπους έρχονταν;
Έρχονταν πολλοί με πλοία από τον Πειραιά, απ΄ όλο τον κόσμο ήταν. Έρχονταν με το «Μιαούλης», το «Τυπάλδος», με ύψιλον το «τυ»...

Τα ελληνικά πώς σας είχαν φανεί τότε, τα μάθατε γρήγορα;
Τα έμαθα. Έχω ευκολία με τις γλώσσες. Έκανα Λατινικά στη Σουηδία, έξι ώρες την εβδομάδα. Όταν ξέρεις Λατινικά είναι εύκολο να μάθεις κι άλλες γλώσσες. Και τότε άρχισαν να έρχονται τα τσάρτερ απ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης εκτός από τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Κάθε δύο-τρεις μήνες σκάβανε για καινούργια ξενοδοχεία. Υπήρχε ήδη το 1961 το «Μίρα-Μάρε» που έφτιαξε ο Ωνάσης και το έδωσε στην αδελφή του την Πατρονικόλα, μετά άρχισε το «Ωκεανίς», το «Καψής» χτιζόταν, στο Φαληράκι ο Μηναΐδης έκανε το «Απόλλων», ξεκίνησε κι ο Βασιλάκης… Σιγά- σιγά όλα πήγαιναν καλά.

Πού διασκέδαζαν τότε;
Σε δύο σημεία, το ένα ήταν το πάρκο στο Θέρμαι. Εκεί ήταν το πιο καλό. Εμφανίζονταν οι «Αθηναίοι», οι «Τσάρμς»... ήταν το ξενοδοχείο και μπροστά του η σκηνή, με τις ορχήστρες. Η Πατρονικόλα έδωσε το Μίρα Μάρε να το διαχειριστούν Ελβετοί οι οποίοι κι αυτοί έφερναν ορχήστρες.

Και ύστερα προοδεύσατε και κάνατε ανοίγματα και στ΄ άλλα νησιά.
Άρχισα να φέρνω κόσμο στην Κάρπαθο, ένα Αγγλικό πρακτορείο στην Αμμοοπή. Και με τη Σύμη κάναμε τα πρώτα της βήματα. Και συνεχίζουμε με τα νησιά. Είμαι λάτρης των ελληνικών νησιών και σπεσιαλίστας στα Δωδεκάνησα: Καστελόριζο, Αστυπάλαια, Λέρο, Κάλυμνο… Όλα τα νησιά είναι διαφορετικά, πανέμορφα και με υπέροχο φαγητό, κι ωραίο κόσμο. Οι Σουηδοί θέλουν πια να ανακαλύπτουν και τα νησιά.

Όταν ήσασταν παιδί, είχατε σκεφτεί ότι θα φύγετε από τη Σουηδία, ότι θα ζήσετε τελικά αλλού σ΄ αυτή τη ζωή;
Το μόνο που σκέφτηκα ήταν ότι ήθελα να ταξιδέψω, να δω τον κόσμο, κι αυτό το έκανα. Κι έτσι έμαθα πώς πρέπει να φερθώ σε διαφορετικές περιπτώσεις. Τα ταξίδια είναι πανεπιστήμιο, είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να ταξιδεύει κανείς.