«Τη ζωή την έστυψα σαν την πέτρα. Και το τελευταίο ζουμάκι, το ‘βγαλα…»!

Rodiaki NewsRoom

Ο 94χρονος Γιώργος Κεφαλιανός διηγείται και διδάσκει

Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη

«Θα ‘ρθω να σε βρω όπου θέλεις. Οδηγώ…!», μου τόνισε με έμφαση ο Γιώργος Κεφαλιανός, αυτό το γερό σκαρί που η ταυτότητα που του έφτιαξαν, παιδί οι Ιταλοί, γράφει ότι είναι γεννηθείς το 1929 ενώ ο ίδιος υποστηρίζει ότι γεννήθηκε ένα χρόνο νωρίτερα. Ενενήντα τεσσάρων ετών και -καλά να είναι- δείχνει παλληκαράκι!

Πενήντα χρόνια δάσκαλος οδήγησης με 13.500 μαθητές απ’ όλη τη Δωδεκάνησο, άνθρωπος που έπιανε τον ταύρο από τα κέρατα και έφαγε τη ζωή με το κουτάλι.
Πριν από πέντε μήνες ξαναπαντρεύτηκε τη δεύτερή του γυναίκα, πριν από δύο μήνες μόλις έκοψε τα δύο πακέτα τσιγάρα που κάπνιζε σε όλη του τη ζωή. Και τα κοψε μαχαίρι!

Ένας άνθρωπος σκέτη δύναμη που αποφάσισε να μην έχει ηλικία, που βασίστηκε στο μυαλό του και έκανε περιουσία τότε που οι περιουσίες γίνονταν εύκολα μεν αλλά δεν τις έκαναν όλοι. Σ’ ένα παγκάκι κάτσαμε στο Ροδίνι, παντός καιρού και συνθηκών κι οι δυο μας, για να μου πει κι άλλα πολλά που δεν λέγονται σ’ αυτή την κουβέντα που συνοψίζει μια ζωή και μια κράση, που οι περισσότεροι ευχόμαστε να τύχει και σ’ εμάς.

«Έφυγα από την Κω 18 χρονών κι ήρθα στη Ρόδο να δουλέψω σ’ ένα εργοστάσιο του Χατζηκωνσταντή που έκανε τούβλα στο Γεννάδι, μου λέει. Έπαιρνα επτά δραχμές μεροκάματο. Ήμουν από τους πρώτους Δωδεκανησίους που πήγαν στρατό και υπηρέτησαν τη μητέρα πατρίδα, το 1950: Κρήτη, Αθήνα, Δράμα, Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη, Κεφαλονιά, τότε που έγινε ο μεγάλος σεισμός κι εγώ είχα ειδίκευση στις πρώτες βοήθειες. Τρία χρόνια o στρατός και τώρα είναι μόνο οκτώ μήνες. Έκανα λεφτά και στον στρατό, ήξερα κι έφτιαχνα παπούτσια. Είχε έναν γιατρό που φοβόταν να πάει να κάνει σκοπιά τη νύχτα!

Με πλήρωνε και πήγαινα εγώ. Θηρίο ήμουνα. Γύρισα στο Γεννάδι, μ’ άρεσε στο εργοστάσιο, είχα γνωριμίες, φιλίες. Πήγα στην Αμερική, έγινα πλούσιος, μεγάλη περιουσία. Όχι λόγια. Έκανα τρισέγγονα, έκανα πολλά λεφτά, έφτιαξα πολλά σπίτια. Τη γυναίκα μου, την γνώρισα και την παντρεύτηκα αμέσως. Λέει «καλορίζικα…», λέω «καλορίζικα…», αλλά βγήκε πολύ καλή. Την έχασα το 1970, ξαφνικά από ανακοπή ενώ εγώ βρισκόμουν σε ταξίδι στην Ελλάδ, κι εκείνη στην Αμερική. Από τότε πρώτα λέω για εκείνη «Θεός σχωρέσει την…» και μετά το λέω για τη μάνα μου. Ξαναπαντρεύτηκα, χώρισα και τώρα πάλι, πριν από πέντε μήνες, ξαναπαντρεύτηκα την ίδια. Ιστορία μεγάλη».

Στα 94 σας, κάνατε τρίτο γάμο και παντρευτήκατε δεύτερη φορά τη δεύτερη γυναίκα;
Θέλω γυναίκα στο σπίτι. Την περνώ καμιά 30αριά χρόνια, αλλά έχει προβλήματα υγείας.

Εσείς είστε ο μεγάλος, εκείνη έχει προβλήματα υγείας!
Έκανα κι εγώ καρδιά, αλλά δεν το λαμβάνω υπόψη μου. Ούτε καν. Μου λέει εκείνη «πού πας, τι κάνεις…», «βρε, πού να πάω στα 100 μου, πού να πάω; ΄Ασε με ήσυχο…»! Στη ζωή τώρα πια έχω απογοητευτεί. Ούτε φοβάμαι τον θάνατο. Στην Αμερική έφτασα να γίνω πρόεδρος των Ελλήνων του Κονέκτικατ, έχω φωτογραφίες με τον πρόεδρο της Αμερικής, κι ήμουνα γερός επαγγελματίας. Από τη Ρόδο έφυγα με χρήματα και πήγα εκεί με τρία παιδιά επειδή ήθελε η γυναίκα μου να είναι κοντά στον πατέρα της. Αλλά, αν σου πω τι έγινε την πρώτη νύχτα που έφτασα…
Πήγα με βαλίτσες και τρία παιδιά, 5 Ιανουαρίου, ενώ είχα πουλήσει ό,τι είχα στη Ρόδο, χτυπώ την πόρτα και ο πατέρας της τα είχε πουλήσει όλα και ήταν στο καράβι για την επιστροφή, στην Ελλάδα. Τότε δεν υπήρχαν επικοινωνίες.

Εκείνη τη νύχτα κόντεψα να τρελαθώ, είπα: «ένα πιστόλι ν’ αυτοκτονήσω.…» γιατί στη Ρόδο, είχα σχολή οδηγών, είχα ταξί δικό μου, ήμουν στ’ αεροπλάνα ελεγκτής… Το πρωί, στάθηκα στα πόδια μου. Αγόρασα ένα τριώροφο από έναν Εβραίο, το έκανα σούπερ μάρκετ.
Σηκωνόμουνα τρεις η ώρα τη νύχτα, πήγαινα στη Νέα Υόρκη που ήταν μιάμιση ώρα, αγόραζα ελληνικά πράγματα, φόρτωνα την νταλίκα. Αγόρασα το κτήριο, αμέσως το πούλησα στη διπλάσια τιμή και πάω πιο πάνω κι αγοράζω από κατάσχεση ένα κτήριο, το πουλάω πολλαπλάσια τιμή κι έτσι έκανα πια στη συνέχεια κι έπαιρνα και πολλά ενοίκια. Ήμουν πολύ δραστήριος, έφερνα ηθοποιούς κι έκανα θέατρα.
Ξέρω τα ιταλικά απταίστως, τα αγγλικά απταίστως. Ήμουν δραστήριος κι ακόμη είμαι. Γύρισα στη Ρόδο, άνοιξα την πρώτη σχολή οδηγών, 13.500 μαθητές σε 50 χρόνια απ’ όλη τη Δωδεκάνησο, έγινα και ελεγκτής στ’ αεροπλάνα.

Τι είναι η ζωή τελικά, καταλήξατε;
Η ζωή είναι να μπορείς να δουλεύεις και να ζεις βασιλιάς. Δεν υπολογίζω εγώ τώρα ούτε τον θάνατο. Μακάρι να ‘ρθει κι απόψε. Θα του πω: «καλώς ήρθες…». Χωρίς φόβους, χωρίς τίποτα.

Σας έφτασε όμως; Θέλατε κι άλλα να κάνετε;
Τώρα όχι, δεν μ’ ενδιαφέρει. Ήμουνα και σπάταλος, ήμουνα και λίγο γυναικάς. Τη ζωή που έκανα εγώ δεν την έκανε κανένας. Πέρασα ωραία.

Τι μένει τελικά;
Τίποτα. Όλα είναι ψεύτικα. Τότε που τα ζούσα το φχαριστήθηκα. Έκανα φίλους… Τώρα έχω απογοητευτεί. Δεν πάει να ‘ρθει σήμερα ο θάνατος. Δεν με πειράζει. Το λέω απ’ την καρδιά μου. Άμα θα ‘ρθει θα του πω: «καλώς ήρθες…». Φτάνει να μην πέσω στο κρεβάτι. Να περπατώ, κι ας με πάρει. Θα του πω: «πάμε παρέα…». Κάθε πρωί πάω για καφέ με τους φίλους, με λένε «δάσκαλε»…

Καπνίζατε μέχρι πριν από δύο μήνες!
Κάπνιζα δύο πακέτα τσιγάρα, κάθε μέρα, σε όλη μου τη ζωή. Είναι δυο μήνες τώρα που το σταμάτησα. Είπα θα το κόψω, το ‘κοψα! Τώρα έχω παρέες, πάμε τρώμε, πίνουμε, περνάει η μέρα μας.

Η τύχη, η μοίρα, παίζουν ρόλο;
Το μυαλό! Εγώ στο Κονέκτικατ μόλις είδα ότι δεν έχουμε προϊόντα ελληνικά, αγόρασα κτήριο κατευθείαν και τα ‘φερνα. Μετά το πούλησα πολλαπλάσια τιμή και σε απόσταση δύο χιλιομέτρων έκανα τρεις επιχειρήσεις. Άλλοι παίζανε χαρτιά, τζόγο. Αυτοί είναι τελειωμένοι. Άλλοι πίνανε. Εγώ τέτοια πράγματα δεν τα ‘κανα. Φίλους; Με το τσουβάλι. Σημασία έχει να ‘σαι εργατικός, τίμιος , σωστός και πορπάτα! Συμφωνείς; Αυτό έκανα εγώ.

Οδηγείτε μέχρι σήμερα!
Από τέσσερις γιατρούς περνάω και οδηγώ άνετα. Ούτε γυαλιά φορώ, ούτε μπαστούνι χρειάζομαι. Τη ζωή την έστυψα σαν την πέτρα. Και το τελευταίο ζουμάκι, το ‘βγαλα. Μερακλής, χορευταράς. Όλα τα ‘χα. Πήρα βραβείο πριν φύγω ως πρωτοχορευτής Δωδεκανήσου. Ποτέ δεν έχω κάνει φασαρίες, δεν έχω δώσει δικαίωμα. Σε σύνταξη δεν βγήκα ποτέ. Είναι η κράση. Έπαιρνα αυτά τα αντιπηκτικά χάπια, τα σταμάτησα κι αυτά.

«Να φοράτε μπουφάν το βράδυ του λέω, με το κοντομάνικο θα κρυώσετε»!
«Δεν με πειράζουν εμένα αυτά, μου είπε. Θα πάρω δέκα φύλλα όταν βγει «Η Ροδιακή» στα περίπτερα, να στείλω και στους φίλους στην Κω, να δώσω εδώ στα χωριά. Όχι δέκα, σαράντα θα πάρω…»!